W skromnej skorupce z błotka
Żyła sobie istotka.
Miała rączki i nóżki
I małe zręczne paluszki.
Ojojoj, małe zręczne paluszki.
I w owej skorupce wiotkiej
Wiodła żywocik swój słodki.
Aż raz mruknęła – cholera!
To błotko mnie uwiera!
Rozbiła błotko młotkiem
I świat ujrzała słodki
I łąkę pełną stokrotek,
A na niej mnóstwo innych istotek.
Istotki piszczały, prychały,
Po pyszczkach się drapały.
Potem zaklęły krewko
I zbudowały państewko.
Ojojoj, zbudowały państewko.
Nauczyły się owe istotki
Nosić kapturki i botki,
Wycięły wszystkie stokrotki
I poustawiały płotki.
Podzieliły się na klasy:
Pierwsza klasa – grubasy,
Druga klasa – bimbasy,
Trzecia klasa – chudziasy.
Ojojoj, strasznie chude chudziasy.
Tyrają biedne chudziasy,
Gdy w totka grają grubasy;
Bimbają sobie bimbasy
Szczęśliwe po wieczne czasy!
Ojojoj, szczęśliwe po wieczne czasy!
Aż krzyknął chudzias: Jezus Maria!
Stworzymy proletariat!
I on to nas uchroni
Od wyzyskiwaczy srogich!
Ojojoj, bardzo srogich.
Świat się zmienił od tego czasu:
Schudł grubas, tyrają bimbasy,
A proletariat utył
W polityce obkuty!
I morał stąd wynika:
Nie licz na wyrobnika!
Jacek Kaczmarski
1971
