با چشمانی پر از اشک و احساسی مخلوط از غم و سرخوردگی این متن را می نویسم.
اینبار نه برای آدمها...
برای یوز ایران
برای غرور دشت های پارس
برای خالهایی که جلای بیابان های خشک بودند
برای خاکی که از گرد پاهایش بلند میشدند
برای افسانه ی مظلوم تپه ماهورهای وطن
برای موجودی که توان جنگیدن با کابوس انقراض را نداشت
این تصویر قطعا دردناک ترین تصویری ست که از طبیعت ایران منتشر شده.
هلیا، یوز ماده، از بازمانده های آخرین نسل یوز که تمام تلاشش را بقا کرد، اکنون در کنار جاده در جستجوی فرزندش است.
فرزندی که خونش را چند روز پیش بر این جاده ریختند.
او با اندوه و نگرانی توله ی دیگرش را لیس میزند.
نمی دانم؛ شاید در دل او نیز همچون ما امید مرده است.
اینها آخرین یوز های ایران هستند.
تلفیقی از زیبایی، شکوه، راز آلودی و تکامل،
که اکنون به دست ما در دشت های وطن جان میدهند.
این تلخ ترین پایان ممکن برای گونه ای بود که سالیان سال خود را از میان هزاران بحران نجات داد و زنده ماند،
زنده ماند تا امروز به دست ما ایرانیان به تاریخ بپیوندد.
چه خون دل ها، چه اشک ها، چه رنج ها، چه غم ها، و چه تلاش ها که بی نتیجه ماند.
چه فریاد ها که پاسخی نیافت.
چه جاده ها که امن نشد.
چه زیستگاه ها که امان نیافت.
نمی دانم؛
شاید انتظار بیش از حد داشتیم
که برای بقایت هزینه کنند
که یک جاده را امن کنند
که گله و سگ را به جان آخرین پناهگاه تو نیندازند
که ارزش تو و زیستگاهت را به اندازه ی یک معدن پایین نیاورند.
شاید ارزش جان تو برای ما همین قدر هم نبود
و اینک باید بدرود گفت یوز را...
یوز ایران؛
مارا ببخش؛
ما لایق تو نبودیم؛
تو تقصیری نداشتی؛
گناه تو این بود که ما خودمان را به تو ترجیح دادیم.
زمانی از دیدن ابهت تو از غرور اشک در چشم حلقه میزد و اکنون با دیدن مظلومیت ات از شدت غصه و یأس.
همواره میگفتم که حکومت ها و مردم گذشته باید بابت اینکه دیگر نه غرشی از ببر خزر در هیرکانی و نه نعره ای از شیر ایرانی در خوزستان به گوش میرسد پاسخگوی ما باشند.
اما اینبار، اینجا، ما خودمان هستیم
که باید پاسخگوی آیندگان باشیم
که ما عرضه و لیاقت نگه داشتن یوز را نداشتیم
این تصاویر را به خاطر نگه دارید
ما آخرین نسلی هستیم که با یوز ها در یک سرزمین زندگی میکنیم.
