Словы Аркадзя Куляшова
Музыка Ігара Лучанка
[ Ссылка ]

На бітву крывавую сына праводзіўшы з хаты,
На шчасце і ўдачу пасеяла маці зярняты.
Калі дачакаецца маці з тых зерняў усходу,
Сын прыдзе з паходу, са славаю прыйдзе з паходу.

Дарэмна ўздыхала, чакала і шчасця, і долі:
Упалі зярняты на камень шчарбаты ў полі.
На камень упала цярплівая маці ў знямозе,
У роспачы скардзіцца стала знаёмай дарозе:

"Пачуй мае словы, улашчы свой камень суровы.
За гэта вярбою гатовая стаць над табою".

Сказала дарога ёй: "Скардзішся, маці, дарма ты.
Не ўзыдуць зярняты, бо палі на камень шчарбаты.
Не першая ты каля камню заходзішся з жалю:
Не раз на ім сеялі, але ні разу не жалі!
На нашыя нівы яго закацілі чужынцы,
Чужы і маўклівы, даўно ён ляжыць пры гасцінцы".

З дарогі ўставала, як каменю маці казала:
"Вады табе мала і матчыных слёз табе мала!

Цяпер я крывёю сваёю цябе заклінаю:
Не стану зямлёю, а каменем стану сама я!"
І тройчы такою кляцьбою той камень пракляла.
Стаў камень зямлёю, сама ж яна каменем стала.

На камні былым пры дарозе ўзыходзяць зярняты.
Вяртаецца сын па дарозе з паходу дахаты.

свернуть