Нұрсәуле Толқын

Өшіре көрме кеудемдегі отты – суық жел,
Мүмкін ол соңғы жарығым…
Мен болып есіп көргенде жоқсың әлі күн.
Ұмытшы менің ақымақтығым, әлсіздігім мен өкпемді,
Ағызып жасын ақын ақтығын
Ақ қағаздарға төккендей.
Жазығы қанша,
Сұлулығымды жаттамас сенің жанарың.
Самалмен бірге сыр ұғынуды
Сағынбайма әлде қалауың!?
Өшіре көрме, өтінем оны
Ең жарық жерім жүрегім.
Ақ қағаздардың бетінен оның
Сәулесін көріп жүрейін.
Қарайта көрме! Жылай алмайтын,
Ешкімнен жарық сұрай алмайтын,
Сорлымын.
Тілекті жасқа айналдыратын,
Жүректі тасқа айналдыратын,
Өкініштерден қашқым келеді.
Дәл бүгін!

свернуть