تحت تأثیر یک میدان گرانشی قوی، زمان کند می‌شود. پس اگر شما فقط در نزدیکی یک جسم جرمی بزرگ باشید، تأثیر زمانی کاهش می‌یابد.

اما گرانش تنها چیزی نیست که می‌تواند زمان را منحرف کند. به گفته یکی از نظریه‌های دیگر اینشتین، نسبیت خاص، زمان برای یک جسم که حرکت می‌کند کند می‌شود. ادغام این دو مفهوم با هم، ما را به این صورت سناریو می‌رساند.

فرض کنید که ما روی یک پله بالا می‌رویم. بدن ما به آرامی از زمین دور می‌شود، به این معنا که ما تجربه زمانی را که سرعت آن بیشتر می‌شود، می‌کنیم. اما در عین حال، از آنجایی که ما در حین بالا رفتن ساکن نیستیم، باید تجربه زمانی را که کندتر می‌شود، داشته باشیم. بنابراین، دور بودن از گرانش زمین باعث می‌شود که ساعت ما سریع‌تر بک tick کند، اما حرکت این اثر را "باز می‌کند". البته، این همه ساده نیست.

بیایید دو مورد قابل مقایسه را در نظر بگیریم. ما فرد A را داریم که در نزدیکی یک جسم جرمی با گرانش بسیار زیاد شناور است. و فرد B، فقط به آرامی در یک خلاء خالی از فضا می‌پویید.
فرد A یک پرتو لیزر سبز به سمت فرد B می‌فرستد. از آنجایی که نور یک شکل از ارتعاش است، پرتو لیزر یک رنگی دارد که متناظر با ۶۰۰ تریلیون ارتعاش در هر ثانیه است. اکنون نور نیز یک شکل از انرژی است، و زمانی که آن پرتو از گرانش جسم جرمی خارج می‌شود، انرژی زیادی را از دست می‌دهد. این افت به معنایی کاهش در فرکانس است.
بنابراین، تا زمانی که آن پرتو لیزر به فرد B برسد، فرکانس آن کاهش می‌یابد. این بدان معناست که به جای نور سبز، با ۱۰ میلیارد ارتعاش در هر ثانیه، فرد B فقط... بگذارید بگویم ۱۰ میلیارد ارتعاش در هر ثانیه را دریافت می‌کند. که یک پرتو رادیویی مایکروویو است. این پدیده با نام تحول قرمز گرانشی شناخته می‌شود.

انتقال‌های فردی به طور کلی کجا نمی‌روند و ناپدید نمی‌شوند. از آنجایی که فرد A هر ثانیه ۶۰۰ تریلیون ارتعاش ایجاد می‌کند، در حالی که فرد B تنها ۱۰ میلیارد ارتعاش در هر ثانیه دریافت می‌کند، تنها راه این ممکن است که یک ثانیه در یک ساعت فضاپیمایی برای یک فرد متفاوت باشد. به عبارت دیگر، فقط یک ثانیه زمان لازم است که فرد A این ۶۰۰ تریلیون ارتعاش را ایجاد کند، اما برای فرد B، باید ۶۰۰۰۰ ثانیه، یا تقریباً یک روز، طول بکشد تا آن‌ها را دریافت کند. بنابراین این اتفاق می‌افتد. ساعت‌های ما با نرخ‌های متفاوتی کار می‌کنند. و با "ساعت‌ها" منظورمان نه فقط دستگاه‌های مکانیکی یا الکترونیکی است، بلکه ساعت‌های بیولوژیکی نیز، مانند قلب، ریه‌ها، مغز شما، و غیره.

فرد A نفس می‌کشد، نفس دیگری می‌کشد، و چند ثانیه را بین دو نفس اندازه‌گیری می‌کند. برای او، همه چیز طبیعی است. ساعت‌ها به دقت کار می‌کنند. از طرف دیگر، فرد B که از طریق یک تلسکوپ، فرد A را تماشا می‌کند، همه چیز را در حالت اسلو مشاهده می‌کند، با گذشت چند روز بین دو نفس.

پس حالا با بازبینی دوباره این صحنه از #Interstellar، شما باید یک فهم بهتر از آنچه کوپر می‌گوید، که او تا زمان بازگشت از مأموریت، هم سن دخترش خواهد بود، بدست آورید.

به گفته نسبیت خاص اینشتین، چه بزرگتر شتاب یک جسم، چه کمتر از زمان عبور خواهد شد. در زمین، جایی که زمان روزانه فقط تا چند میکروثانیه کند می‌شود، جذب گرانش معمولی است. و در سطح یک سیاه چاله، زمان به توقف می‌رسد، جایی که گرانش به گونه‌ای بزرگ است که هیچ چیزی نمی‌تواند فرار کند.

در فیلم، سیاره میلر در فضای منحرف شده حاضر شده است، خیلی نزدیک به یک سیاه چاله گارگانتوا. جذب گرانش بر روی سیاره میلر بسیار زیاد است. بنابراین اگر نسبیت اینشتین را در اینجا اعمال کنیم، خواهیم دانست که سیاره میلر تجربه زمان با نرخی بسیار کند خواهد کرد. اما اینجا در زمین، گرانش با نرخ معمولی است. و نیروی گرانش خورشید نیز یک میلیارد بار ضعیف‌تر از گارگانتوا است. بنابراین، مردم در زمین "زمان را تجربه" سریع‌تر از سه فضانورد در سیاره میلر انجام می‌دهند.
-------------------------------------------------------------------------------
instagram : insagram.com/saymawn
telegram : [ Ссылка ]
soundcloud : [ Ссылка ]
.

свернуть