#spirosxaritatos @GiafkaXaritatos

Δεν νομίζω πως τίθεται θέμα μόρφωσης, αν και ο Πάνος Σόμπολος αναφερόμενος στα πτυχία του, στο τρίτο σταμάτησε. Είδε πως Θα του χρειαζόταν αρκετή ώρα για να τα απαριθμήσει όλα.
Είναι, όμως, σίγουρα θέμα παιδείας και συνάμα αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο λόγος για τον Σπύρο Χαριτάτο.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όταν ο Σόμπολος μίλησε για τις πολλές του ιδιότητες, εκείνος, με τη σεμνότητα που τον χαρακτηρίζει, είπε:
«Eίμαι απλά φίλος της Αγγελικής. Και αυτή είναι η πιο τιμητική μου ιδιότητα»

Αναφορά έκανε και στην «τηλεοπτική συμβία του», όπως ο ίδιος την αποκάλεσε, Ευλαμπία Ρέβη για την οποία δήλωσε περήφανος.

Όλα όσα είπε ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος και δημοσιογράφος, στην παρουσίαση του βιβλίου «Έγκλημα και Γυναίκα» της Αγγελικής Καρδαρά.

Ενδεικτικά αναφέρω:

«...Θα μιλήσω με βιωματική αναφορά, όποια αντίληψη έχω καταγράψει στη συνείδησή μου και στη γνώση μου και στην ψυχή μου, από την περπατησιά μου στον χώρο του ρεπορτάζ, στον χώρο της παρουσίασης αλλά και από τις συναντήσεις μου με τη νομική/δικηγορική μου ιδιότητα με θύματα ή θύτες γυναίκες.

Και μια άλλη παράμετρος που θέλω να τη βάλουμε στην παρέα μας.
Ας μιλήσουμε για τα εξαρτημένα άτομα γυναίκες που'χουν ποινική εμπλοκή και αυτήν τη στιγμή μπορεί να΄ναι έγκλειστες...που αν δεν τις συναντήσεις για να γνωρίσεις γιατί βρέθηκαν σε αυτήν τη θέση, έχεις χάσει πολλά μαθήματα ζωής... ενδεχομένως πολλά πράγματα που αφορούν και τη δική σου παρουσία στη ζωή ως άνδρα, ή συζύγου, συντρόφου, αδελφού, πατέρα…

...Για ποιους λόγους μια γυναίκα μπορεί να γίνει θύτης;
Για τους ίδιους λόγους που και ένας άντρας μπορεί να γίνει θύτης.
Απλά στη γυναίκα δεν αναγνωρίζουμε το «έγκλημα τιμής» εύκολα.
Δεν θέλουμε μια γυναίκα να προσβάλλει την τιμή της.
Δεν θέλουμε μια γυναίκα να εκνευριστεί.
Δεν θέλουμε μια γυναίκα να πει: «Ωχ! Δεν αντέχω άλλο! Σου επιστρέφω αυτό που μου έδωσες!»
Δεν δίνουμε το δικαίωμα στη γυναικεία βιολογία, στη γυναικεία ψυχή, στη γυναικεία αντίληψη να αποθηκεύει τη βία.
Θέλουμε να τη μεταβολίζει και να την προσπερνά.

Η έκφραση βίας, κατά κύριο λόγο, είναι συγκέντρωση βίας στο υποσυνείδητό μας, στην ψυχή μας, στο μυαλό μας. Αλλά δεν αναγνωρίζουμε στη γυναίκα να εκφράσει βία παρότι μπορεί να'χει υποστεί για όλη της τη ζωή ή για μια στιγμή... αφόρητη βία.

...Ζούμε σε μια κοινωνία υποκρισίας κατά την ταπεινή μου άποψη (με φόβο να κριθώ αυστηρά από εσάς) που έχει μοιράσει ρόλους σε αυτήν τη ζωή.
Γι'αυτό άλλωστε πρέπει να «σκοτώνουμε» και τους gay, εννοώ κοινωνικά…και αν τους αποδεχόμαστε είναι γιατί απλά πρέπει κοινωνικά να δείχνουμε ότι αποδεχόμαστε τα πράγματα, άρα είμαστε κοινωνικά αρεστοί, ότι σπάμε στερεότυπα ακόμα και αν οι ίδιοι «ξερνάμε» στερεότυπα μέσα από την πρώτη μας κίνηση.

...Μήπως πρέπει να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη;
Γιατί μια γυναίκα στην ουσία τι κάνει; Συμπεριφέρεται όπως, αν στη θέση της, είχαμε έναν άνδρα.

Αν είχαμε μεγαλώσει άνδρες στο γυναικείο περιβάλλον, με τις προσλαμβάνουσες που έχει μια γυναίκα από τη στιγμή που γεννιέται μέχρι τη στιγμή που έχει την πρώτη συνάντηση με τον παιδαγωγό της, πιθανόν να είχαμε πολλούς άντρες που γρήγορα θα εγκληματούσαν ή θα συγκέντρωναν βία στην ψυχή και στο μυαλό τους και κάποια στιγμή θα την εξέφραζαν...θα την εκτόνωναν με κάποιο τρόπο.

...Φεύγω από αυτό και πάω στη γυναίκα εξαρτημένο άτομο.
Υπάρχουν ψυχές γυναικών που τις θεωρούμε ότι δεν υφίστανται, δεν τις βλέπουμε είναι... «φαντάσματα» στη ζωή.
Και ίσως αυτές οι γυναίκες να μην είναι σήμερα στη φυλακή, ουσιοεξαρτημένες με ποινική εμπλοκή. Μπορεί να'ναι γυναίκες σε γραφεία, να'ναι υπάλληλοι, να'ναι αφεντικά, να΄ναι σύζυγοι, να'ναι σύντροφοι.

Αλλά όταν τις βλέπεις σαν «άνθρωπο φάντασμα»… όταν δεν τον βλέπεις μπροστά σου και τον θυμάσαι μόνο για το ερωτικό σου συναπάντημα, για το κρεββάτι σου ή για να σου καθαρίσει το σπίτι ή για να έχεις κάποιον να εκτονωθείς γιατί... στη γυναίκα μπορείς να πεις ό,τι θες στο σπίτι… είναι η σύντροφός σου που θα κάνει το μαξιλάρι σου, θα είναι ο υποδοχέας του μίσους που έχεις δεχθεί όλη την ημέρα και... ΄
«Εντάξει, δεν πειράζει... γυναίκα σου είναι»
«Εντάξει, δεν πειράζει... άντρας σου είναι. Τι θα του πεις;…»

...Νομίζω ότι όλα ξεκινούν και τελειώνουν στο ποιοι θέλουμε πραγματικά να είμαστε σε αυτήν τη ζωή και τι αναγνωρίζουμε στον καθένα γύρω μας.
Και πόσο πραγματικά τα΄χουμε καλά με τον εαυτό μας.
Και όταν εμείς δεν τα΄χουμε καλά με τον εαυτό μας και κρίνουμε ότι πρέπει κάπου να εκτονώσουμε αυτό που μέσα μας δεν μπορούμε να τιθασεύσουμε, τότε μην ψάχνουμε τους δαίμονες στην ψυχή και στο μυαλό μιας γυναίκας.
Ας ψάξουμε τους δαίμονες σε αυτό που ανώριμα μέσα μας, ακόμα μας σιγοτρώει.

Και εμείς δεν θα'μαστε στη φυλακή.
Θα΄μαστε απ'έξω... και θα κρίνουμε... τη γυναίκα.»

свернуть