"मला नाटकातला खरेपणा जपायला आवडतो. आपण visualize करत असलेलं एखादं दृश्य हे जर व्यक्तिरेखेच्या भावविश्वाशी संबंधित नसेल; आणि केवळ नेत्रदीपक म्हणून उभं केलं जात असेल तर त्याला gimmick मानून टाळायचा मी प्रयत्न करतो."
- अद्वैत दादरकर
मुंबई विद्यापीठातील 'अकॅडमी ऑफ थिएटर आर्टस्' मध्ये नाट्यशास्त्राचे शिक्षण घेतल्यानंतर एक दशकाहून अधिक काळ मराठी रंगभूमीवर उल्लेखनीय काम करत असलेल्या अद्वैत दादरकर कडे एक आज एक तरुण, आश्वासक दिग्दर्शक म्हणून पाहिलं जातं. 'जावई माझा भला', 'डोन्ट वरी बी हॅपी', 'दादा, एक गुड न्यूज आहे', 'एका लग्नाची पुढची गोष्ट', 'फॅमिली ड्रामा', 'गोष्ट तशी गमतीची' अशा अनेक यशस्वी व्यावसायिक नाटकांबरोबरच अद्वैतने 'पालखी', 'संगीत कोणे एके काळी', 'मायक्रोवेव्ह चखणा', 'तीच ती दिवाळी', 'आलटून पालटून' अशा निरनिराळ्या प्रायोगिक संहितासुद्धा दिग्दर्शित केल्या आहेत.
नाटक उभं करताना शब्दांपेक्षा दृश्यांवर भर का द्यावा? व्यक्तिरेखांचा अस्सलपणा आणि नाटकाचा प्रेक्षकांवरचा होणारा परिणाम ह्यांत काय परस्परसंबंध असतो? विनोदी भूमिका करताना नटांना काय करायला आणि टाळायला सांगावं? नाट्यदिग्दर्शनातील अशा अनेक बाबींवर प्रकाश टाकत अद्वैत सांगतोय त्याच्या नाटक उभं करण्याच्या प्रक्रियेबद्दल, आजच्या भागात.
