“Το ραπ με απωθημένα είναι βία” ~ Από τον δίσκο Not a clone just a clown

Στίχοι, παραγωγή, ραπ, ηχογράφηση: Πένθιμος / Clown
Μπάσο: Druma Loop
Δεύτερες φωνές: Daisy Chain
Scratch: Χιπχοπαθής
Beatbox: Refpolk
Μίξη, Mastering: Druma Loop στο Chain Reaction Studio

Σενάριο: Πένθιμος / Clown
Cinematographer: Zonat
Μοντάζ: D Prodactions
Εμφανίζονται: Daisy chain, Βάγγος Μπεκ, Χιπχοπαθής

Ευχαριστούμε τους:
Alex QR Mind & Rateone για την πολύτιμη βοήθεια τους κατά την ώρα των γυρισμάτων.
Την κατάληψη Παπουτσάδικο, τον Υπόγειο Ήχο και όλους τους φίλους που βοήθησαν για την εύρεση του εξοπλισμού.

Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη – Συλλογική δράση

Επικοινωνία:

Πένθιμος / Clown
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
penthimos@hotmail.com
[ Ссылка ]

Zonat
Zoneart888@gmail.com

D Prodactions
[ Ссылка ]

Druma Loop
[ Ссылка ]

Chain Reaction Studio
[ Ссылка ]

Το ραπ με απωθημένα είναι βία:
Αυτό που θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε και να ορίσουμε ως ελεύθερη έκφραση,
αποκτά στην πραγματικότητα διαφορετική μορφή σε μια εξοντωτική καθημερινότητα, η οποία λειτουργεί μέσω μηχανισμών καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Ανάλογα με την εποχή και με το τι αυτή θεωρεί επιτυχημένο και επικερδές, ανακυκλώνει τους δημιουργούς, αναπαράγει τα σάπια είδωλα και το lifestyle, καλουπώνεται σύμφωνα με τα καπιταλιστικά δεδομένα, επηρεάζει το εναλλακτικό κοινό και διαμορφώνεται βάσει του προκαθορισμένου βιομηχανοποιημένου προϊόντος.
Ακολουθώντας λοιπόν την συγκεκριμένη πορεία και η hip hop κουλτούρα, ξεκίνησε ως μία μουσική από τα κάτω και κατέληξε να είναι άλλη μια μορφή τυποποιημένης έκφρασης μέσω εμπορευματικών σχέσεων. Αγνοώντας το μέχρι τότε αντιρατσιστικό του στοιχείο, ακολούθησε μία στάση κάπως απολιτίκ, ακίνδυνη και καιροσκοπική, σε αρκετές περιπτώσεις σεξιστική αναπαράγοντας πατριαρχικά κατάλοιπα, θέλοντας τον MC να διαχωρίζεται από τον ακροατή μέσω του διδακτισμού του και αναπαράγοντας ολοένα και περισσότερο το σταριλίκι και την αυτοπροβολή. Η μαχητικότητα που κατείχε στο παρελθόν, πήρε μια μορφή θεάματος και καθαρής εκμετάλλευσης από μαγαζάτορες που κέρδισαν χρήματα, προβάλλοντας με ασφαλή τρόπο τη ζωή στο δρόμο και αντλώντας υπεραξία από τα προσωπικά βιώματα των ‘’καλλιτεχνών’’. Από την άλλη, ο εκφραστής της συγκεκριμένης κουλτούρας που κρατούσε το μικρόφωνο, απέκτησε ένα πιο mainstream ύφος, με σκοπό να προσεγγίσει, να επηρεάσει και να κατευθύνει το κοινό του. Το hip hop όμως έχει βαθιές πολιτικές ρίζες και παίρνει έμπρακτα μέρος στον πόλεμο, διατηρώντας την ταξική του θέση.
Έχοντας κάνει λοιπόν την αυτοκριτική μου ως μέλος της hip hop κοινότητας και
ενεργώντας πολιτικά σε κινηματικές διαδικασίες, εστιάζω στο να μπορούμε να δρούμε σε συλλογικό επίπεδο ανταγωνιστικά προς το υπάρχον, μέσω της αυτοοργάνωσης και την αλληλεπίδραση της σε πλατείες, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις. Ενάντια σε κάθε μορφή εξουσιαστικής και φασίζουσας συμπεριφοράς, ενισχύοντας κινηματικά εγχειρήματα και υπενθυμίζοντας από πού προέρχεται το hip hop και που παρατηρούμε ότι κατευθύνεται.
Θεωρώ ότι πλέον είναι χρέος μας, η τέχνη μας να αποκτήσει μια πιο μαχητική μορφή και λόγο επάνω στα γεγονότα. Από την καθημερινότητα μας, την εργατική μας δύναμη, τις προσωπικές μας σχέσεις, τις επιλογές μας, μέχρι και την ίδια μας την έκφραση, ο καπιταλισμός έχει ριζώσει βαθιά μέσα τους και απορροφά με την πρώτη ευκαιρία όση περισσότερη ενέργεια μπορεί. Αυτό που σίγουρα μας έχει απομείνει, είναι να αντισταθούμε μέχρι τέλους και όσο περνάει από το χέρι μας να μην του το επιτρέψουμε. Σίγουρα ο δρόμος του diy είναι αρκετά δύσκολος, εφόσον πολλοί από εμάς παλεύουν με τον δικό τους κόπο και δυνάμεις (από την αγορά του κατάλληλου εξοπλισμού, τις ατέλειωτες ώρες μέσα σε στούντιο για ηχογραφήσεις, μίξεις, mastering και πρόβες, καθώς και τα χρήματα που δίνονται στην κοπή και το τύπωμα των δίσκων), συνεπώς, θεωρώ πως και ο κόσμος που στηρίζει τις αυτοοργανωμένες διαδικασίες θα πρέπει να συνειδητοποιήσει και να σεβαστεί όσο περισσότερο μπορεί τον προσωπικό μας αγώνα, εάν επιθυμούμε ο χώρος του diy να πάρει τα πάνω του. Δεν χρειαζόμαστε εταιρείες, διοργανωτές, χορηγούς, κρατικούς φορείς, μεσολαβητές, μαγαζάτορες και managers προκειμένου να αυτοοργανωθούμε, αλλά ούτε και μουσικούς καριερίστες που επιδιώκουν να σφετεριστούν τις προσωπικές μας αξίες.
Όλοι εμείς λοιπόν, που κάνουμε ραπ με απωθημένα, σηματοδοτούμε ταυτόχρονα και την ίδια την βία, την οποία δεχόμαστε σε καθημερινή βάση από κάθε πλευρά.

свернуть