«Հայոց հովիկ». խոսք՝ Լյուդվիգ Դուրյանի, երաժշտություն՝ Խաչատուր Ավետիսյանի: Կատարում է Գյումրիի ժողգործիքների պետական նվագախումբը: Մենակատար՝ Ռուզան Պողոսյան: Գեղարվեստական ղեկավար և գլխավոր դիրիժոր՝ Ջեմմա Քաղցրիկյան:
Այս գեղեցիկ երգը կորուսյալ հայրենիքի կարոտի մասին է: Երգի հերոսը պապենական հողերից գաղթած հայ մարդն է կամ նրա սերունդները, որ պատմական հիշողությամբ կարոտում են իրենց նախնիների հողն ու ջուրը, բնությունը, հին-հին դարերում կերտված բնակավայրերը: Հայոց ցեղասպանության արդյունքում բնաջնջվեց հայ ժողովրդի զգալի մասը: Իսկ մի ստվար հատվածն էլ, անցնելով տաժանելի զրկանքներով լի ճանապարհ, իր փրկությունը գտավ օտար երկրներում կամ հայրենիքի մի փոքրիկ հատվածում, որն այն ժամանակ մտնում էր ռուսական կայսրության սահմանների մեջ: Եվ այժմ հայ մարդը դիմում է հայոց կորսված հողերից փչող մեղմ հովիկին, որն անցել է իր նախնիների տրորած ճամփաներով, շնչել է հայրենի բնության սար ու դաշտերի բույրը, խաղացել այն գետերի ու լճերի ալիքների հետ, որոնցում մի ժամանակ լողում էին ջահել հարսները, լվացք անում, ինչպես տեսնում ենք «Մշո գեղեն», «Մայրո», «Ուստի կուգաս» և հազար-հազարավոր մյուս երգերում: Հայ մարդը դիմում է հովիկին և, ինչպես հայ պանդուխտը կռունկից, նա էլ հովիկից խնդրում է մի լուր հաղորդել իր կորսված հայրենիքից՝ Վանա ծովից, Սիփան սարից, Մուշից ու Անիից, իսկ մյուս անգամ էլ դեպի այնտեղ թռչելիս իրեն էլ տանել ու հասցնել հայրենի եզերքները:
Բայց այս երգում ոչ միայն հայրենիքի կորստյան խորը կսկիծ կա, այլ նաև հույս, որ այն մի օր կվերադարձվի իր բնիկ ժողովրդին, օրինական տերերին: Դա է վկայում կարոտից տառապող հայի հարցը, թե դեռ ինչքա՞ն պիտի իր տունը մնա անտեր ու օտար: Դա նշանակում է, որ նա հայրենի տուն վերադառնալու խորը հավատ ունի և ուզում է միայն իմանալ, թե դեռ ինչքա՞ն պետք է համբերի ու դիմանա կարոտին:
Երգի խոսքերը՝

Դու իմ հայոց, անուշ, հովիկ եկել ես նորից,
Որպես խաղիկ թռած եկել մեր սարուձորից,
Երազներիս լույսն ես խառնել կապույտ քո շնչին,
Ա՜խ ես գիտեմ փարվել ես դու Վանա ծովը ջինջ:

Կարոտն իմ խոր, դարձած կրակ, իմ սիրտն է այրում,
Ասա՛ տեսնեմ, թե ուր եղար, կորած որ հեռվում,
Եթե գնաս դու մեր երկիր, ինձ էլ քեզ հետ տար,
Ինչքա՞ն պիտի տունս մնա անտեր ու օտար:

Արի՜, դու ինձ քո գի՛րկը առ, հովիկ իմ անուշ,
Տեսել ես դու լեռն իմ Սիփան, տեսել դու մեր Մուշ,
Շոյել ես դու մոր ձեռքի պես ավերակ Անին,
Արի՛ հովիկ, խոսի՛ր հովիկ, մեռնեմ քո ձայնին:

Արի՛, դու ինձ քո գի՛րկը առ, հովի՛կ իմ անուշ,
Տեսել ես դու լեռն իմ Սիփան, տեսել դու մեր Մուշ,
Շոյել ես դու մոր ձեռքի պես ավերակ Անին,
Արի՛ հովիկ, խոսի՛ր հովիկ,
Մեռնեմ քո ձայնին,
Մեռնեմ քո ձայնին,
Մեռնեմ քո ձայնին...

свернуть