Եթե կարոտը լեզու ունենար
Ու թե ձայն հանեին տանջող մտքերը,
Թե քեզ, սիրելիս,
Մոռանալ լիներ,
Իսկ հիշելը լոկ մի քիչ, ակնթարթ:
Գուցե կարոտիս ուժեղ բառերից
Լինեիր խլացած:
Թե բարդ ուղիները փոխել լիներ
Հեշտով, նորով,
Թե ստերը ճշտեր դառնային քո շուրթերում,
Թե վստահել ու հավատալ
Չփորձեի երբեք, բնավ,
Գուցե ցավն այս թեթևանա՞ր:
Թե պատերը իմ սենյակի
Կադրեր դառնային,
Գրքեր դառնային երազներս
Կկարդայիր իմ մտքերը,
Ու գուցե և հասկանայիր
Այս անհանգիստ մտքերի մեջ
Ինչու՞ եմ ես խելագարված:
Դու չգիտես,
Եվ դժվար թե ինձ հասկանաս:
Թե մեկը գար
Ու քեզ պատմեր,
Որ ժպտում եմ ինչպես առաջ,
Թե ճանաչեիր. կիմանյաիր,
Որ ժպտում եմ,
Ցավից գժված:
Թե կարոտս խոսել իմանար,
Թե քեզ պատմելու հնար ունենար...
Գուցե...
Աշխարհիս ցավը,
Մի՜ քիչ, մեղմանար:

свернуть