H μουσικη στα 90ς ειχε σημαντικοτατο ρολο στην κοινωνικοποιηση μας και σε οσες φάσεις εχουμε να νοσταλγούμε για σωστους η λαθος λόγος. Η αδυναμια του να σαπισεις μεσα λογω απουσιας ιντερνετ ή να βρεις παρεες ξέμπαρκες μεσα από εκει η κανα γκομενακι, εκανε αναγκαιοτητα την εξοδο από το σπιτι άρα επρεπε να βρεθει κι ένα δεσμος που να σε συνδεει με τους αλλους, με στεκια, συναυλιες, συζητήσεις, τσακωμους, φασαρίες και όλα αυτά τα ωραια που θυμομαστε.
Βεβαια θα πει κάποιος πως υπάρχουν ακομα αυτές οι μουσικες φυλες, αλλα θα ελεγα πως είναι πολύ πιο ισχνες. Ούτε η μαγεια υπαρχει του καινουριου, εκεινου που δημιουργειται εκεινη την στιγμη με τον ρομαντισμο, τη δυναμη, και την γραφικη του ασχετοσυνη που την κανει να φανταζει αθωα πλεον, ουτε η επικαιροτητα που δινει το εναυσμα για συζητήσεις για το τι βγηκε, για να παιρνεις περιοδικα, να ακους εκπομπες, να τρεχεις να αγορασεις το νέο cd, να πιανεις κουβεντα στο δισκαδικο, κλπ.

Εδώ λοιπον για αρχη μετα τον ρειβα, εχουμε τον ντραμ εντ μπεισα. Θα περιμενε κανεις να φερνει λιγο προς το ρειβ αλλα βλέπουμε το στυλ του φερνει προς χιπχοπα. Ειδικα αυτό το καπελο ηταν αρκετα της μοδας εκεινη την εποχη στην χιπ χοπ σκηνη. Καποιον που να ακουει μονο ντραμ εντ μπεις δε θυμαμαι, αρα μπραβο στον φερεντικο που ανεδειξε αυτην την καπως σπανια και μοναχικη όπως βλέπουμε περιπτωση.

Μετα εχουμε τους ροκαμπιλαδες, που κι αυτοι είναι κάπως σπανιοι. Προσωπικα δε θυμαμαι κάποιον να εχω φιλο η γνωστο. Αυτοι είναι διαχρονικοι γιατι ασχολούνται μονο με το παρελθον, αρα και καπως όχι για πιτσιρικάδες αλλα για ψαγμένους σε κλειστο κυκλο και στεκια.


Μετα όμως … η ντροπη του κοσμου!Φλωροεταλλαδες! Δεν το λεω με μισος μα με απογοητευση γιατι ημουν κι εγω ενας από αυτους. Αντι να πουν στον φερεντινο στα τετοια μας τι θα ακουει ο πρωθυπουργος και να παει να πηδηχτει, κάθονται και συζητάνε στα σοβαρα. Καρακριντζ ντροπιαστικό που με ανατριχιαζει γιατι θυμαμαι κι εγω το βρωμικο μου παρελθον… παλι καλα που στα 90ς προλάβαμε αλμπουμαρες φρεσκιες...

свернуть