Արմինե Հայրապետյան, "Արի երբ ուշ է"

Արի, երբ ցուրտ է,
Երբ դրսում մութ է,
Երբ գնալու տեղ էլ չունես:

Քեզ կընդունեմ ես
Մի թանկ հյուրի պես,
Ոչինչ էլ չի եղել ասես:

Երբ որ անցնի ամենն ու ցավը մոռանաս,
Երբ ինձ հիշես ու մտովի հանկարծ ժպտաս:

Արի երբ ցուրտ է,
Երբ դրսում մութ է,
Երբ իմ կարոտը հասկանաս...

Դրսում գարուն է,
Այնքան սիրուն է
Ծաղկել այգում քո բալենին:

Այն ջրեցի ես
Քնքուշ վարդի պես
Ահա ծաղկել է վերջապես:

Երբ որ ճյուղերը բերքի տակ կծանրանան,
Երբ անցորդները հիացած կքարանան:
Եկ իմ պարտեզը ամռան կեսին,
Երբ կարմրել է բալենին:

Երբ որ անցնի ամենն ու ցավը մոռանաս,
Երբ ինձ հիշես ու մտովի հանկարծ ժպտաս:

Արի երբ ուշ է,
Երբ սերը հուշ է,
Երբ աղոթքին իմ հավատաս...

Ու թող խաղա քամին սարերի փեշերին
Ու տանի հեռու իմ հուշերը հին...


Armine Hayrapetyan,

свернуть