Ατελοφοβία ονόμασα τα εφηβικά μου χρόνια και τα παιδικά μου συναισθήματα.
Κάθε δώδεκα του Σεπτέμβρη πέφτει η μάσκα του παιδιού που προσπαθώ να διατηρήσω αλλώβητο μέσα μου, στο πέρασμα του χρόνου. Συνειδητοποιήσα πως τίποτα εν τέλει δεν μένει πίσω. Όλα βαδίζουν δίπλα μας.
Είναι στροφή να αλλάζεις, είναι αντίθετη η πορεία όταν παλεύεις να μείνεις παιδί.
Χρόνια μου πολλά, λοιπόν, μα ο καιρός απλώς με φθίνει..
Στίχοι/ερμηνεία: Ψ.Ασάφεια
Prod: Mani Deiz
Artwork: Ιωάννα Σιόντη
Unmixed
Όλα στα Γιάννενα θύμιζαν μια ζωή
Όπου η θλίψη συγκάτοικος με τη μοίρα μου
Η επιθυμία να γίνει άντρας το παιδί
Έχει χαθεί, θέλω παιδιά να ξαναγινουνε οι φιλοι μου
Ωστόσο Τέλος, γυρνάω και το προφέρω
Αγαπαω όσα έχω γίνει μέσα απ αυτό το μέρος
Είμαι συνονθύλευμα των όσων ζω και όσων ζούσα
Γι'αυτό δεν γυρνάω σπίτι πριν από τα 5 ουζα
Έφτασα 22, ο μόνος άνθρωπος που κρίνω αυστηρά ειμαι μόνο εγώ μα αυτό δεν αφορά κανέναν
Δεν χρωστάω πια μαθήματα γι'αυτό έμεινα Σεπτέμβριο στη πόλη μου
Γενέθλια και ξύδια όλη μέρα
Δεν έχουν ξηγα, αυτοί θα ανεβάσουν στορυ
Αφού τα ξέρουν όλα όλοι μες σ'αυτή τη γαμω πόλη
Ποιος θα με κρίνει; Είπα ο πιο αυστηρός κριτής
Γι'αυτό κάνω γευσιγνωσίες στο κρασί
Εδώ και χρόνια ειμαι ο κανεις εχω φύγει ειμαι φοιτητής
Και η Σαλονικα γλυκαίνει κάθε πίκρα, κάθε λύπη μου
Ειμαι κρεπαλι, κρέπες, κουρέλια και στυλ
Κι οι μπύρες που ήπια να συνέλθω απ το μεθύσι μου
Ειμαι το σάπιο φαγητό μετά από τον εμετό
Τα δωδεκαωρα που βαρω όταν τύχει να κοιμηθώ
Αφού δεν προλαβαίνω μέρα, νύχτα να μη το χαρω;
Τι'ναι η ζωη είναι κάτι υποκειμενικο
Τις νύχτες ντύνομαι παιδί, κι εκει που ανετειλα μαζι σου, εχω δυσει
Το στυλο μου δεν βασταει πια για να γραψει τη λυση
Η φοιτητικη ζωη ειναι ωραια μα εχει πνιξει
Τις εμπνευσεις και τις μουσες στο μεθυσι
Μα το γνωρισα αλλιως γιατι αλλιως καποτε το ειχα εκπροσωπησει
Πως να θυσιασω πια οτι εχω για να το γραψω
Να φωναξω οτι ειναι παυση ή το εχω παρατησει;
Οταν βγω απ την σχολη, θα το πιασω οπου το ειχα αφησει
Κι η ατελοφοβια θα βγει, κατι νεο να ξεκινησει
Για να δουνε οι πολλοι πως το αγαπανε οι λειψοι
Για να δει η Πηνελοπη πως την εχω αγαπησει
Κι ας η χρόνια σταση στη Καλυψω με εχει καταπιει
Πως ο έρωτας να ανθισει, αν ακμαζει η ντροπη;
Αν μας παρακμάζει η αυτοκαταστροφη, πως να ειμαστε ιδιοι;
Ιδιο σωμα μα αλλαζει η ψυχη,
Αυτο που αγαπας πολυ ειναι το μονο που μες στα χρονια θα μεινει
Θα το γραφω για να δειχνω στη Σεληνη πως να γινεσαι αυτοφωτος
Στον ηλιο να μαθει να προσεγγιζει
Στο θεο θα δειξω πως να'σαι ανθρωπινος
Μα βασικο, να δειξω στη ψυχη να μη μαυριζει
Ποσα χρονια εχουν πνιξει απ'τη ζωη οι καταχρησεις;
Κι αλλα ποσα ολες οι υπεραναλυσει;
Ποσο ζεις σε αναμνησεις;
Κι αλλο ποσο το εχεις συνειδητοποιησει;
Πως να ζησεις κατι νεο αμα το ζεις με επαναληψεις;
Χρονια μου πολλα μα ο καιρος απλως με φθίνει...
