Հենց այսպես էլ ապրում ենք


Սա ձեր աստառն է, սա վերարկուն,
Սա ձեր հոգին որ զգեստ է անգույն,
Սա է ձեր տան հիշված ճանապարհը,
Սա ձեր աստառն է, սա վերարկուն:
Սա ձեր ասած ստի պատասղանն է,
Սա հարևանն է՝ հոգևարքում,
Սա իմ ընկեր Աշոտ Գևորգյանն է,
Սա նրա շունն է, որ չի հաչում:

Հենց այսպես էլ ապրում ենք
Մեր սիրած քաղաքում:

Սա տրոլեյբուս է, սա ավտոբուս,
Սա թուղթ ու գիր է, սա գետնանցում,
Սա ստորացված փողով քո ընկերն է,
Նա էլ իրա, չափ չի վխտում։
Սա նկարիչ Արմեն Խոջոյանն է,
Սա էլ Ռիփսիկն է սուրճ է եփում,
Սա էլ խելառ, Ս․ Միքայելյանն է,
Նա խմելուց հետո չի ծամում:

Երևանցի Ռուբեն Հախվերդյանն է,
Սա մեր ուստեն է, սա էլ Դավոն,
Սա իմ ընկեր գուգո Ամիրյանն է,
Սա ծակ Կարենն է, սա գինետուն:
Սա մեր խորեն Աբրահամյանն է,
Ջանիբեկյան Կարենն իր դերով,
Սա Արոմոն է, Սա էլ Միշիկը,
Սա Հրանտոն է, Սա էլ Մուրզոն:

Սա կշտացած տկար քրդի շուն է,
Սա էլ քցող, իսկ սա բանսարկու,
Սա հանրահայտ Լևոն Մալխասյանն է,
Շատ կարգին մարդ, մեր այս քաղաքում:
Սա «Կազիրոկն» է, սա «Պապլավոկը»,
Սա գռաֆ ռաֆիկը, իր բուտկայում,
Սա Մերուժանն է, Սա էլ Լյովիկը
Մենք բոլորով մեր դերն ենք խաղում:

Սա դերասան Սերգեյ Դանիելյանն է,
Սա էլ Արմենը «Մազ» անունով,
Սա քաղաքի Արմեն Էլբակյանն է,
Սա էլ Վիգենը իր բամբ ձայնով:
Թող ինձ ներեն, բոլոր այն տղերքը,
Ում անունները ես չեմ նշում,
Թող որ լսեն նրանք իմ այս երգը,
Ու թող հարբեն իրենց քաղաքում:
Սա մեր ընտրած տխուր վերջաբանն է,
Սա պատասխան, ամեն դեպքերում,
Սա մեր աստառն է, սա վերարկուն է,
Սա մեր քաղաքն է մեր թատրոնում:

свернуть