ИЖИЙДЭЭ НАС ГУЙСАН ШҮЛЭГ...
Хөвчийн цэнхэр хангайд
Хөхөө донгодохыг горьдож
Хүү нь ижийдээ нас хүлээдэг байлаа
Холын түмэн эрхсээс
Хамгийн тодыг нь тоолж
Хүү нь ижийдээ нас гуйдаг байлаа
Элс шороо самарвал
Ээжийнх нь нас элэгддэг гэхнээ
Эмээж ширхэг бүрийг нь илж гэмшмээр
Ижийнхээ насыг хүү нь их харамладаг байлаа
Домог дууны вансэмбэрүүг тал дүүрэн таривал
Долоон бурхан оддыг тагшинд нь дүүргээд баривал
Дан дээлийнх нь хормой гадагшаа эргэхгүй л байвал
Дахиад ижий минь зуу насална гэж итгэдэг байлаа
Сайхан эх хүн
Шүлэг дуунд мөнхөрдөг гэхээр нь
Санаагаа аргадаж хүү нь шүлэг сүвлэж сууна
Сайн үр ижийдээ
Зуу нас болдог гэхээр нь
Сэтгэлд нь ойртож хүү нь хүн болж явна
Суварга цагаан ч гэлээ сүүдэртэй байдаг
Сураг минь сайн ч гэлээ сөхрөх үе ирдэг
Алдан алдсан ч
Амьтны адаг болоогүй дээ
Асаж бадарсан ч
Аавынхаа нэрний урд гараагүй дээ
Амьдрал чамаас би гуйх эрхтэй гэж бодном
Ганц ч чулууг нь хөндөлгүй уулс аргадаж
Гарын буртаг ч угаалгүй лус царайчилж
Гучин дөрвөн хавраа дахин нэг эргэтэл
Гуйлгачин байсаар байгаад чамаас би явъя
Хуучин бага дээлэндээ ч багадаж өтөлсөн
Дуучин намхан ижийдээ хэдэн нас гуйя
Ганц ижийд минь л хэдэн нас хайрла
