Τάσος Λειβαδίτης
(1922 - 1988)
Η μουσική
Κάποτε τα βράδια, ιδιαίτερα όταν βρέχει, ο νούς μου ταξιδεύει – πιο συχνά στα παιδικά μου χρόνια. Και τότε ξεπροβάλλει ο καθηγητής του βιολιού. Φορούσε μια ξεθωριασμένη ρεντικότα και μια περούκα μαδημένη – γελούσαμε μαζί του. Αλλά όταν μετά το μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα (για χάρη της ίσως) έπαιζε κάτι διαφορετικό – μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή που μας έκανε να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα, σα να μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος η όνειρο, νοσταλγία ή ρεμβασμός
αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.
Tasos Livaditis
(1922 - 1988)
La música
Alguna vez, por las noches, especialmente cuando llueve, mi mente viaja –más a menudo a mi niñez. Y entonces aparece el profesor de violín.
Vestía una levita descolorida y una peluca deshilachada - reíamos juntos. Sin embargo, cuando, después de la lección, entraba la madre a la sala (gracias a ella tal vez) tocaba algo diferente –una melodía serena y seria que nos hacía poner serios y nosotros de pronto, como si adivináramos vagamente que en el fondo la música no es pasión o sueño, nostalgia o ensoñación
sino otra justicia.
Traducción: Miguel Ángel Chiovetta
