Με δεδομένο ότι, στους δύο προηγούμενους αιώνες, οι ομοφυλόφιλοι συνέθεταν μια στιγματισμένη ομάδα που υφίστατο τον χλευασμό, την καταπίεση και την σκληρή τιμωρία, ήγγικεν η ώρα να πάρουν το αίμα τους πίσω, περνώντας από την δεινή θέση των κυριαρχουμένων στην επικίνδυνη θέση των κυρίαρχων.
Επομένως, στο πλαίσιο μιας καινοφανούς δικτατορίας των θυματοποιημένων μειοψηφιών με λάβαρο το φασιστικό ευαγγέλιο της πολιτικής ορθότητας, πραγματοποιείται η μετάβαση από την εποχή του sua culpa, όπου δηλ. το πρόβλημα το έχουν «εκείνες οι μειοψηφίες», στην εποχή του nostra culpa, όπου δηλ. το πρόβλημα το έχουμε «εμείς οι πλειοψηφίες».
Ένας προσεκτικός (και δικαιολογημένα καχύποπτος) αναλυτής των διωγμών που οργανώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου μπορεί να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι, αν κάποιοι παγκόσμιοι συνωμότες ήθελαν να ευνοήσουν σκανδαλωδώς συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών, κάμπτοντας τις αντιστάσεις της κοινωνίας για την αναγνώρισή τους, τότε μια ιδανική λύση θα ήταν να προκαλούν ή/και να επιτρέπουν την κατάφωρη αδικία, ακόμη δε "καλύτερα": τις θηριωδίες σε βάρος τους.
Βεβαίως, το αναποδογύρισμα του διωγμένου σε υπερπροστατευόμενο πρόσωπο και εντέλει σε διώκτη των αντιφρονούντων δεν μπορεί παρά να επιτευχθεί με την μέθοδο την βαθμιαίας σχετικοποίησης και προσαρμογής: ολίγον κατ’ ολίγον.
Έτσι, φθάσαμε στο πονηρό έτος 2024 για να δούμε να συντελείται ένα από τα θεαματικότερα νομικά αναποδογυρίσματα σε μια χώρα που κάποτε καυχιόταν ότι ήταν η καρδιά της Ορθοδοξίας:
Από το παλαιό άρθρο 347 του Ποινικού Κώδικα, στο οποίο μέχρι το 2016 ήταν τυποποιημένο το πλημμέλημα της ασέλγειας παρά φύσιν, περάσαμε στην θεσμοθέτηση του γάμου παρά φύσιν.
Το πλήρες νομικό αναποδογύρισμα στην περίπτωση της μεταχείρισης των ομοφυλοφίλων θα ήταν, βεβαίως, η θέσπιση της υποχρεωτικής άσκησης της ομοφυλοφιλίας, όπως είχε προβλέψει ένας Άγγλος γερο-λόρδος, σύμφωνα με την καταγραφή του Άγγελου Βλάχου στο ημερολόγιό του:
«Κάποτε η ομοφυλοφιλία απαγορευόταν, ύστερα έγινε ανεκτή, τώρα νομιμοποιήθηκε. Θα φύγω από την Αγγλία προτού γίνει υποχρεωτική».
