W poniedziałek, 22 maja, o godzinie 18:00 Weronika Murek i Olga Wróbel rozmawiały twórczości jednej z najpopularniejszych pisarek międzywojnia – Poli Gojawiczyńskiej. Spotkanie z cyklu „Przeczytać na nowo” odbyło się w warszawskiej Księgarni Czarnego.

Weronika Murek – prozaiczka i dramatopisarka, absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego. Za książkę „Uprawa roślin południowych metodą Miczurina” nominowana w 2015 roku do Paszportu „Polityki” w kategorii literatura, a w 2016 do Nagrody Literackiej Nike oraz Nagrody Literackiej Gdynia. W 2016 roku otrzymała za tę książkę Nagrodę Literacką im. Witolda Gombrowicza. Bardzo wcześnie została doceniona także jej twórczość teatralna. W 2015 roku za sztukę „Feinweinblein” zdobyła Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną, a cztery lata później za zbiór dramatów pod tym samym tytułem była ponownie nominowana do Paszportu „Polityki". W 2023 roku ukazała się jej trzecia książka „Dziewczynki. Kilka esejów o stawaniu się”.

Olga Wróbel – kulturoznawczyni, krytyczka literacka, autorka komiksów, pracownica muzeum. Prowadzi bloga książkowego Kurzojady.

Pola Gojawiczyńska – właśc. Apolonia Gojawiczyńska z Koźniewskich (żyła w latach 1896-1963) – pisarka, działaczka niepodległościowa. Urodziła się w Warszawie w rodzinie rzemieślniczej. Była córką Anastazji z Krawczyków i Jana Koźniewskiego, stolarza, który prowadził warsztat przy ulicy Nowolipki. Uczyła się w szkole powszechnej, jednak w 1905 po strajku szkolnym została wydalona ze szkoły. Później pobierała naukę na kompletach, na pensji, wreszcie rozpoczęła kursy dla wychowawczyń w ochronce. W 1914 jej rodzina wyjechała do Rosji. W czasie I wojny światowej należała do Polskiej Organizacji Wojskowej. Zadebiutowała w roku 1933 zbiorem nowel „Powszedni dzień”, pierwszą powieść, „Ziemia Elżbiety”, w której opisuje życie ludności z rejonu Zagłębia Śląsko-Dąbrowskiego, wydała w 1934 roku. W 1935 roku wydała swoją najsłynniejszą powieść „Dziewczęta z Nowolipek”, która wraz z „Rajską jabłonią” wchodzi w skład tzw. dylogii warszawskiej. W roku 1936 wydano „Rozmowy z milczeniem”, w 1937 „Górnoślązaczkę” – krótkie formy prozatorskie, podobnie jak „Dwoje ludzi” (1938). W 1938 roku wydała powieść „Ogniste słupy”. W czasie II wojny światowej została aresztowana i osadzona na Pawiaku, co opisała we wspomnieniowej „Kracie”.
Była jedną z najpopularniejszych pisarek okresu międzywojennego. Jej utwory zawierały wątki psychologiczne i społeczno-obyczajowe związane z awansem środowiska proletariackiego i drobnomieszczańskiego stolicy i Górnego Śląska. „Dziewczęta z Nowolipek” i „Rajska jabłoń” zostały zekranizowane.

„Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego”.

свернуть