Tytuł: Ballada o Kazimierzu Dolnym
Autor: Sławomir Zygmunt
Kompozytor: Sławomir Zygmunt
Śpiewa: Sławomir Zygmunt
Realizacja: Piotr Korycki
Producent: Sławomir Zygmunt
Album: Kiedy idę ulicą 2007

"Ballada o Kazimierzu Dolnym" to utwór, który określono jako wariację na temat słynnej pieśni Jacka Kaczmarskiego "Naszą klasa". To historia paczki młodych ludzi, których drogi zeszły się w latach studenckich w Miasteczku nad Wisłą, by potem poprowadzić ich w różne świata strony. Jednak serca pozostały nad Wisłą, która pamięta ich zawsze młodymi. Po latach szukają swoich śladów w Kazimierzu, ale jak już zauważył Heraklit, dwa razy wejść do tej samej rzeki, niestety, mimo najlepszych chęci nie można Jednak "Ballada..." do takich prób powrotu do przeszłości mimo wszystko zachęca, choćby poprzez teledysk, który jej towarzyszy. Mimo że czas przeminął, powróćmy w te same miejsca - przeszłość nie wróci, ale ciekawe, co nam tu ofiaruje przyszłość. Przecież piękno Kazimierza i odkrywanie Miasteczka nie jest dostępne tylko młodym. Tu każdy znajdzie coś dla siebie. "Ballada..." jest więc w pewnym sensie reklamą Kazimierza Dolnego miasteczka poszukiwań. Sławomir Zygmunt, streszczając w prostych słowach lato 1981 r., kiedy za namową kolegi przyjechał do Kazimierza na dłużej, znalazł tu wtedy ludzi, których podobnie jak i jego fascynowały piosenki Edwarda Stachury czy Leonarda Cohena, jakie podczas nocnych Stachuriad przez kilka kolejnych lat wysłuchiwała leniwie płynąca Wisła. Znalazł tu przyjaźń i miłość, które na zawsze wpisały się w krajobraz Rynku i Wisły. Teraz, kiedy po latach przyjeżdża tu ze swoją córką, patrzy na Miasteczko z pozycji wciąż bardziej odrywającego niż przewodnika.
Anna Ewa Soria, www.kazimierzdolny.pl

Ballada o Kazimierzu Dolnym

Z Puław to już bardzo blisko,
droga biegnie razem z Wisłą
zdążysz zmówić dwa pacierze,
już Kazimierz wita ciebie

Sporo czasu tam spędziłem
i miłości dwie przeżyłem,
mądrych ludzi zapoznałem,
których przyjaźń pozyskałem

Ref.: Gdy Kazimierz, gdy Kazimierz ze snu budzi się,
w blasku słońca, w wiatru szumie, wtedy żyć się chce

Duraj, grywał kiedyś bluesy,
tak, że smutek znikał z duszy,
lecz straciłem już nadzieję,
bo on nie gra teraz sieje

Janusz Wrona za lasami,
nigdy już nie będzie z nami,
wciąż pracuje nad wymową,
wieżę Eiffla ma nad głową

Ref.: Gdy Kazimierz, gdy Kazimierz do snu kładzie się,
w mroku nocy, mgłą osnuty, wtedy żyć się chce

A dziewczyny jak maliny
spoważniały, mają dzieci.
I udają, że nie znają,
kiedy idę im naprzeciw

Ela siedzi w polityce,
a Beata uczy w szkole,
a Titina rozmarzona,
męża znaleźć wciąż nie może

Ref.: Gdy Kazimierz, gdy Kazimierz ze snu budzi się,
w blasku słońca, w wiatru szumie, wtedy żyć się chce

Kott na studia wreszcie poszedł,
Jurek firmy ciągle zmienia,
Marka mocno pokręciło,
boi się własnego cienia

Mariusz ponoć pisze wiersze,
Paweł zajął się plastyką,
Andrzej ciągle szuka pracy,
Bubu żyje swą muzyką

Ref.: Gdy Kazimierz, gdy Kazimierz do snu kładzie się,
w mroku nocy, mgłą osnuty, wtedy żyć się chce

Inne czasy, inni ludzie
świat się kręci, świat się zmienia,
nie wiem czemu jest mi smutno,
przecież wciąż mnie nosi ziemia

Sam zostałem z tej gromady
i w Rynkowej siedzę blady.
O nich wszystkich sobie myślę,
pijąc piwo, jedząc wiśnie

Ref.: Gdy Kazimierz, gdy Kazimierz ze snu budzi się,
w blasku słońca, w wiatru szumie, wtedy żyć się chce

Ref.: Gdy Kazimierz, gdy Kazimierz do snu kładzie się,
w mroku nocy, mgłą osnuty, wtedy żyć się chce

Ref.: Choćby wojny i zarazy miały na nas spaść,
to Kazimierz, to Kazimierz, będzie wiecznie trwać

свернуть