Qoca yaşda bir qeriban yatağında can verirdi,
Güneşin de son şüası otağında can verirdi...
Bu bezekli kainatın pozulub gedirdi sehri...
Ona can veren gözellik qabağında can verirdi...
O xeyal ki, körpelikden böyüdürdü gözlerinde
Düşüb ehtiraslı ömrün qucağında, can verirdi...
Dile yatmıyan heyatın danışırdı,sanki her söz
Boğulurdu sinesinde, dodağında can verirdi...
Bebeyinde kirlenirdi üzü bir müqeddes eşqin
Sesi batmış elvidalar qulağında can verirdi...
Son ümidi gözlerinde süzülürdü yorğun-arğın
Quruyurdu damla-damla, yanağında can verirdi
Men ölüb gedende Pünhan dese bir nefer besimdi
Bu ki... ölmemiş heqiqet sorağında can verirdi...
![](https://i.ytimg.com/vi/FsnNSC_cdu4/mqdefault.jpg)