ΜΕ ΔΟΞΑ ΔΑΝΕΙΚΗ

Σπασμένα χρόνια ,
Σπασμένη ηθική ,
Ντυθήκαν οι χαφιέδες , με ονόματα Ηρώων
Ντυθήκανε οι ντεμοντέ –εξαντρικ
Στήνουνε τώρα το μεγάλο τρυκ
Ντυθήκανε αγγέλοι , οι απόγονοι των ζωών…….

Και πως αλλιώς , θα κρύψουνε την φτώχεια τους ,
Πως θα σωθούν , από το ρεζιλίκι,
Επιχειρούν ,λοιπόν, τον -δανεισμό-
Και το μασκαραλίκι…..

Εντάξει ρε ρεζίλια …
Άλλο μην κλαιγόσαστε….
θα σφίξουμε τα χείλια….

Άτεχνα κλάξον , άλλο μην κορνάρετε
Θα κλείσουμε τα αυτια μας και θα σας υποστούμε
Μα όταν μας προβοκάρετε ,
Θα σας τσαλαπατούμε……

Σπασμένα χρόνια ,
Σπασμένη ηθική ,
Βλασφήμησαν τα αιώνια,
Κάτι τσογλανια ,
με ταυτότητες μαϊμού
που ψάχνουνε υπόσταση ,
με δόξα δανεική













Την ύστατη την ώρα
Τι θε ;
Τι θε , έλα και πε ;
Αλήθεια , σαν βέλος αιχμηρή
Η σύμβαση , αναπαυτική ;
Τι θε ;
Πες μου τι θε ;
ΚΑΛΑ? , μα δεν τον βλέπεις τον ευτελισμό;
Του δίκαιου , του λευκού και του ωραίου ;
Τι κάθεσαι ;….Πες μου κι εμέ

Και ποιος γαμεί εμέ
Και ποιος εσέ

Την ύστατη την ώρα , όμως ….
έλα δε
Ποιου πρόσωπο νεκρού χαμογελά
Και όμορφα μυρίζει ,
Και ποιου σφιγμένο , τα ίδια αναμασά ,
Στο χώμα και σαπίζει

Χρησμοί και ματαιοδοξίες

Και βλέπω από τώρα την ταφόπλακα
να γράφει τ’ όνομα μου το μικρό
και από κάτω το μεγάλο
Κάποιοι θα κλάψουν λίγο το νεκρό,
μα κάποιοι αδιάφορα ,
σαν τηλεθεατές
θ΄ αλλάξουν γρήγορα κανάλι….

Όμως κανένας απ΄τους φίλους δεν κατάλαβε
Πως ήρθε η ώρα , τώρα τα παιδιά μου ,
Να βγουν στα πεζοδρόμια….
Θα είναι δεκάδες , με εμένα όμοια,
Απέθαντα μουρλά και οργισμένα,
που ένας αναίσθητος καιρός ,
μου πήρε αναίτια , το κεφάλι…..



Πολύτιμη παρηγοριά

Μικρή απρέπεια,
Ύστερα μικροπρέπεια
Νύχτωμα βαθύ

Και μες το νύχτωμα σου το βαθύ στη παραζάλη
Βούτηξες τώρα , στο γκρι και στην κραιπάλη
Ποια δύναμη αλήθεια , φίλε , θα σε βγάλει?…..

Εσύ κι εγώ και οι περισσότεροι!
Έτσι διάγουμε , τον βίο τον φτωχό μας…
Ύστερα προσευχόμαστε
στο παρατσάκ σωζόμαστε
και άντε τα ίδια πάλι….

Γι’αυτό θαυμάζω , όταν κάποιοι άνθρωποι
σαν λάμποντας αστέρες , παραμένουν,
απρόσιτοι , απόρθητοι και νικητές
σε αλλόκοτες οικίες μισθωτές
ακόμη επιμένουν…..

Και μας επισκέπτονται


αραιά -η -συχνά , μα πάντα
μια κουβεντούλα , λίγο φως
πολύτιμη παρηγοριά ,
μας λέν το πως ;
εκείνοι αντιστέκονται




Ο ΣΙΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ ΤΟΥ

Σαν ξεπροβάλλει ,
στη μπάρα , το σκοινί ,
στα μάτια μου , αιωρείται…..

Φαντάζει ο κόμπος για θηλιά ,
νιώθω ένα σφίξιμο ,
βαθύ μες την κοιλιά ,
ν’ ανοίξω , να διαβάσω ;
Όoooόχι φυσικαααά!!!
Αφού , δεν απαιτείται……

Και τρέχω να ξεφύγω , σαν τον κλέφτη
Μα πίσω μου ακούω τον καθρέφτη……
Που πας ρε τύπε;
Εεεε εσύ…. ο Λέων ,
Που δεν σε παίρνει πλέον ,
Εσύ……Ο ειδικός κι ο ειδήμων ,
Πού κρύβεσαι αλήθεια ;
Σαν υπογράφει , ο Σίμων ;


Ρε σεις παιδιά ….

Ρε σεις παιδιά ….Τόσο καιρό δεν καταλάβατε ,τι κάνω εδώ?
Τι θέλετε , να γράψω ?…Το μπορώ !
Ροκάκια , εναλλακτικά , μελό ?
Αν θέλετε και λαϊκά , και ετούτο το μπορώ
Θέλετε ερωτόλογα ? θέλετε δηθενίες ?
Θέλετε αριστουργήματα , θέλετε μαλακιες?
Όλα εδώ !!! Τα κόβω και τα μαχαιρώνω εγώ!
Και , άλλο βαριέμαι ,δεν μπορώ,
που όλο με κολλούνε
Παρά πολλοί μου φίλοι και καλοί
άλλο μην ασχολούμαι,
με καντζαράκια , με κακούς ,
με ατάλαντους με χαμηλούς…
Όχι ρε φίλοι…..Τέλος πια …….Αυτό θα κάνω πάντα…
Θα κάτσω εδώ !
Να φάω όλο το σκατο
Κατουρο ναναι το ποτό!
Εγώ εδώ ανήκω !
Περπάτησα όλων των ειδών , τα ακριβά σαλόνια ,
Σε ένα , πουστης είτε σοβαρός , δεν έβαλε,
πολύχρωμα μπαλόνια
Άοσμα όλα , χλιαρά ,αν και με φώτα , με μάρμαρα οβαλ
Κυριούλες , με ροζ επιδερμίδα , στο βάθος όμως tres banal….

Και πριν με γράψει , για κακό η εφημερίδα
Έτσι αποσύρθηκα , στο βρώμικο τεκέ,
Των τίμιων εκείνων , παραφρόνων
που ρίχνουν την ψυχούλα τους
Στον τρύπιο τενεκέ , των παραπόνων…..

Κι άλλο μη με κολάζετε
Μόνο να ευχηθείτε
Κι αντί για συμβουλές
Πέστε μια λέξη , για τον φίλο σας,
στις προσευχές…..
Όταν θα φάω όλο το σκατο
Το κάτουρο όλο , όταν πιω
Όταν θα γίνω απών
Ένα αμήν να πείτε
Κι εσείς να επιζείτε

Αυτός ! είναι ο δικός μου ο αγών!
Έτσι απλά , ας το δείτε ….
Όταν θα διακόψω και αν
Όταν θα εγκαταλείψω και αν
Εγώ μοναχά , θα το πω
Ως τότε κάνζταρους θα κυνηγώ
Και λουλουδάκια , θα φιλώ..
Εδώ!...Στον τόπο αυτό
Το μαγικό
Τον επαρμενο
Μα τόσο αληθινό!
Τον άγιο
Τον τρύπιο
Τον λεπρό
Ο, τι καλύτερο και πιο αισχρό
Το βρήκα εδώ !
Νομίζω, έτσι μοναχά ,μπορώ να ζω !
Το λέω ,το φωνάζω , περήφανα κοιτώ….
Και αφού κι εσείς εδώ….
Αλήθεια , γιατί ντρέπεστε ?
Ελεύθερα , λοιπόν, να εκτρέπεστε….
Ποιος θα μας δει ?
Αφού εγώ , είμαι εσύ !
Ότι καλύτερο , εδώ !…
στον τόπο αυτό ,
τον διεστραμμένο,
Μα πάντα ζωντανό!....
Καταραμένο!

свернуть