Ρωμανός ο Μελωδός:
Ἡ Παρθένος σήμερον
τὸν Ὑπερούσιον τίκτει
καὶ ἡ Γῆ τὸ σπήλαιον
τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει
Ἄγγελοι μετὰ ποιμένων δοξολογοῦσι
Μάγοι δὲ μετὰ αστέρος ὁδοιποροῦσι
Δι ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη παιδίον νέον
ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.
Απολυτίκιο Χριστουγέννων:
Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν
ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως
ἐν αυτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες
ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο
Σὲ προσκυνεῖν τὸν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης
καὶ Σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν
Κύριε δόξα Σοι.
Κωστής Παλαμάς:
Ναμουν του στάβλου εν
άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,
άνοιξε την ώρα π 'ο Χριστός στον
ήλιο του το μάτι!
Να δω την πρώτη του ματιά και το
χαμόγελο του,
το στέμμα των ακτινών του γύρο
από το μέτωπο του.
Να λάμψω από τη λάμψη του κι
εγώ σα διαμαντάκι,
και από τη θεια του πνοή να γίνω
λουλουδάκι,
και να μοσχοβολώ κι εγώ από την
ευωδιά
που άναψε στα πόδια του των
μάγων η λατρεία
να ιδώ την Αειπάρθενον, να ιδώ το
πρόσωπο της
πως εκοκκίνισε, καθώς πρωτόειδε
το μικρό της,
όταν λευκό, πανεύοσμο το
προσωπάκι εκείνο,
έτσι της θύμισ »άθελα του Γαβριήλ
τον κρίνο ...
Ναμουν του στάβλου ένα άχυρο,
ένα φτωχό κομμάτι.
άνοιξε την ώρα π 'ο Χριστός στον
ήλιο του το μάτι!
Τέλλος Αγρας:
Όνειρό Είδα χτες το βράδυ στ 'μου,
το γεννημένο μας Χριστό,
τα βόδια επάνω του εφυσούσαν,
όλο το χνώτο τους ζεστό.
Το μέτωπό του ήταν σαν ήλιος,
και μέσα η φάτνη η φτωχική,
άστραφτε πιο καλά από μέρα,
με κάποια λάμψη μαγική.
Στα πόδια του έσκυβαν οι Μάγοι,
κι 'έμοιαζε τ' άστρο από ψηλά,
πως θα καθίσει σαν κορώνα,
στης Παναγίτσας τα μαλλιά.
Βοσκοί πολλοί και βοσκοπούλες,
τον προσκυνούσαν ταπεινά,
ξανθόμαλλοι άγγελοι εστεκόνταν,
έψελναν γύρω του «ωσαννά κι '».
Μα κι 'από αγγέλους κι' από μάγους,
δεν ζήλεψα άλλο πιο πολύ,
όσο της Μάνας Του το στόμα,
και το ζεστό - ζεστό φιλί.
