Με τους καλύτερους οιωνούς άνοιξε η αυλαία της 34ης περιόδου ομιλιών η Σχολή Γονέων Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης. Τη Δευτέρα 24 Οκτωβρίου οι πολυπληθείς φίλοι της σχολής με χαρά και αισιοδοξία συγκεντρώθηκαν για την έναρξη της περιόδου των ομιλιών. Μετά από δυο χρόνια αποχής από την αίθουσα βρέθηκαν να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις δια ζώσης και όχι μέσω του διαδικτύου.
[ Ссылка ]
Η εκδήλωση άρχισε με τον αγιασμό που τέλεσε ο Μητροπολίτης Κίτρους Κατερίνης κ.κ. Γεώργιος. Μετά τις ευχές του Σεβασμιότατου κ.κ. Γεωργίου και του προέδρου της Σχολής κ. Κων. Κορομπίλη η χορωδία του Συλλόγου Ιεροψαλτών «Όσιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω» έψαλλε δοξαστικούς ύμνους.
Στην συνέχεια ο Πανιερότατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ.κ. Αθανάσιος με θέμα «Ο γέροντάς μου Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός». Με απλά λόγια, με μειλίχιο ύφος και γαλήνη ψυχής μίλησε για τον γέροντά του Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό. Εξέφρασε τη χαρά του που βρίσκεται εις την Κατερίνη γιατί τον Μητροπολίτη μας τον γνωρίζει από τα φοιτητικά του χρόνια. Για τον γέροντά του είπε μεταξύ άλλων. Έχω δυσκολία να μιλήσω για τον γέροντα, τον οποίο γνωρίζω από το 1973 και από το 1976 ως φοιτητής εις την Θεσσαλονίκη συνδέθηκα στενά. Γεννήθηκε το 1921 από γονείς φτωχούς και ευλαβείς. Ο παππούς του ήταν ιερέας. Στο σχολείο πήγε μια τάξη. Από κοσμικής απόψεως ήταν αγράμματος, αυτό δεν τον εμπόδισε να γνωρίσει την πατερική θεολογία. Το κοσμικό όνομά του ήταν Σωκράτης και ως παιδί ήθελε να γίνει ηθοποιός. Όταν άρχισε να βλέπει ταινίες της εποχής κωμωδίες χωρίς ήχο, δεν έμεινε ευχαριστημένος. Μια ημέρα είδε τον Χριστό σε όραμα να του λέγει Σωκράτη, ο άνθρωπος είναι αθάνατος. Αμέσως γεννήθηκε μέσα του η επιθυμία να γίνει μοναχός. Σε ηλικία 15-16 χρόνων αναζήτησε μοναστήρι σε Κύπρο. Άγιο Όρος, Ιεροσόλυμα ξαναγύρισε εις το Άγιο Όρος και άρχισε ο ψάξιμο να βρει φωτισμένο γέροντα και κατέληξε εις τον γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, ο οποίος αρνήθηκε να τον δεχτεί αλλά υποχώρησε μπροστά εις τα κλάματά του και το όραμα που είδε. Η ζωή κοντά εις τον Ιωσήφ είναι δύσκολη. Ο Ιωσήφ σκληρός αγωνιστής, με αγρυπνίες , νηστεία και προσευχή. Το 1975 καταλήγει εις τη μονή Κουτλουμουσίου όπου αθλείται με πολύ προσευχή και αποκτά το χάρισμα των δακρύων Κατόπιν μεταβαίνει εις την Κύπρο κατόπιν παρακλήσεων πνευματικών τέκνων όπου παραμένει για δυο χρόνια και επιστρέφει εις τη μονή Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους.
Ο γέροντάς μου Ιωσήφ ήταν απλός, ανεπιτήδευτος και έκρυβε τον εαυτό του. Η ταπείνωση και η μετάνοια οδηγεί εις την αγιότητα. Με δάκρυα και λυγμούς προσέρχονταν εις την θεία μετάληψη. Εις την τράπεζα όταν τα αναγνώσματα αναφέρονταν εις τον Χριστό ή εις την Παναγία αναλύονταν σε δάκρυα. Πάντα όπου και αν βρίσκονταν δεν άλλαζε το πρόγραμμά του.
Την τελευταία του επί γης ημέρα της ζωής του αφού τελείωσε το ημερήσιο πρόγραμμά του κοιμήθηκε. Εις την αρχή το πρόσωπό του ήταν κάτωχρο και το στόμα του ανοικτό. Την ώρα της εξόδου το πρόσωπο έγινε ροδαλό, χαμογέλασε και το στόμα του έκλεισε!
Ο Πρόεδρος της Σχολής στην συνέχεια ανάγνωσε κείμενο του ιατρού και νομικού π. Βαρθολομαίου Αρσενίου για το θέμα: «…θα σας μιλήσω ως ιατρός. Στον νεκρό, μόλις η καρδιά σταματήσει να κτυπά… το αίμα αρχίζει να συλλέγεται στα σημεία του σώματος που βρίσκονται πλησιέστερα προς το έδαφος, συνήθως στη ράχη και στους γλουτούς όταν το σώμα κείται ανάσκελα (livor mortis). Το δέρμα φυσιολογικά έχει ρόδινο χρώμα εξαιτίας του φορτωμένου με οξυγόνο αίματος που κινείται μέσα στα τριχοειδή της επιδερμίδας. Μέσα σε λεπτά μετά από τον θάνατο, το χρώμα του δέρματος του προσώπου αλλοιώνεται τόσο από την έλλειψη οξυγόνου όσο και από την μετακίνησή του με τη βαρύτητα. Το δέρμα, χωρίς να υπόκειται πλέον σε μυικό έλεγχο, ενδίδει στη βαρύτητα σχηματίζοντας νέα σχήματα, τονίζοντας προεξέχοντα οστά ακόμη πρισσότερο. Τη στιγμή του θανάτου οι μύες χαλαρώνουν πλήρως. Αυτή είναι μία κατάσταση που ονομάζεται πρωτοπαθής χάλαση (primary flaccidity). Στη συνέχεια οι μύες γίνονται άκαμπτοι, ίσως εξαιτίας της θρόμβωσης των πρωτεϊνών των μυών, και σε 2 με 6 ώρες μετά από τον θάνατο επέρχεται η νεκρική ακαμψία (rigor mortis), η οποία προσβάλλει όλους τους μύες του σώματος, ξεκινώντας από το πρόσωπο. Το πρόσωπο ενός πεθαμένου διαφέρει από εκείνο ενός ζωντανού από την απώλεια της κινητικότητάς του, από την αμετάβλητη έκφρασή του… Οι μύες δεν έχουν πλέον τη δύναμη να κλείσουν σφικτά την σιαγώνα, το στόμα μπορεί να παραμένει ανοικτό. Ειρηνικός ή βίαιος, με ή χωρίς παραμορφώσεις του προσώπου, ο θάνατος προσδίδει τη δική του ιδιόμορφη/παράδοξη αξιοπρέπεια στο πρόσωπο. Παρατηρώντας ιατρικά το πρόσωπο του μακαριστού γέροντος εστιάζομαι στα εξής στοιχεία. Πρώτον, το δέρμα παραμένει ροδαλό και στιλπνό, χωρίς να εμφανίζει καμία ένδειξη απομάκρυνσης του αίματος από αυτό.
