Τα αποσπάσματα είναι απο το ντοκιμαντέρ του “επι κολωνω” του λευτερη ξανθοπουλου με την αφηγηση του θανάση σκρουμπελου, το οποιο βρηκα ολόκληρο εδω [ Ссылка ] και υπαρχει για όποιον θελει να το δει.
Για να πω την αλήθεια, το εψαχνα χρονια αυτο το ντοκιμαντερ, απο τοτε που εμαθα την υπαρξη του, αλλα τώρα που το βρηκα, μπορω να πω πως απογοητευτηκα. Αντι να αποτυπώσει με πιστοτητα την εποχη του να μιλησει με τους ανθρώπους, να παρει πλάνα απο την γειτονια, ετσι ωστε να εχει διαχρονικοτητα, και να μην νοιαστεί μονο για να δειξει ποσο ξυπνιος ειναι ο ιδιος, εκανε το ακριβως αντιθετο. Επειδη εμφανως η γειτονιά οπως ήταν του φάνηκε αδιαφορη αφου την βιωνε εκεινη την στιγμη, το ντοκιμαντερ εχει μια δραματικοποιηση που δεν λεει και τίποτα ιδιαίτερο, οπως και καθόμαστε και ΑΚΟΥΜΕ τον σκρουμπελο να μας λεει για το πως ηταν ο κολωνος παλιά και το τι περασε. ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ σε ντοκιμαντερ για τον κολωνο.
Ρε παλικαρι μου σκρουμπελε. Μια χαρα λογοτεχνης εισαι, και σε εχουμε διαβασει και εισαι και ωραιος τυπος. Ντοκιμαντερ για την γειτονια εκανες. Να δούμε θέλαμε. Να έλεγες κι εσυ τα δικα σου, δε λεω, αλλα πιο πολυ να δούμε! Ετσι δυστυχώς χάθηκε μια τεραστια ευκαιρια να εχουμε ενα ντοκουμέντο για τον κολωνο του 1983, με τον τροπο πχ οπως εκανε εξαιρετικά ο μαθεος γιαμαλακης για την αθηνα του 81 [ Ссылка ] και την αποτύπωσε με τόσο βαθυ και ευρυ τροπο, γιατι εβλεπε γυρω του αρα ΜΠΡΟΣΤΑ και δεν ηθελε να κάνει τη φιγουρα του.

Τελοσπαντων...Εχουμε αυτα τα λιγα πλάνα. Ο σκρουμπελος μην ξεχασουμε πως εχει βγαλει και το μικρο βιβλιο, τα φιδια στον κολωνο, που εχει διάφορες μικροιστοριες με διάφορα ρετρολουμπενοσκηνικα της περιοχής απο τη δεκαετία του 70, και εχει αρκετο ενδιαφέρον. Το προτεινω, αφου δεν εχω βρει κατι αναλογο που να ασχολείται πεζογραφικά συγκεκριμένα για τον κολωνο. Εχει επισης μια ιστορία μεσα, που θυμίζει πολυ την ταινία “οι απεναντι”, ενω γράφτηκε πριν απο την ταινία.

Τωρα απο όσα θυμάμαι εγω απο 80-90.. Σιγουρα η περιοχη είχε απο παντα ενα ελεγχομενο καπως, αλλα σιγουρα παρακμιακο χαρακτηρα. Οι εφηβικοί έξοδοι ήταν ειτε το περιστερι, η το θησειο. Μικρος βεβαια ειχα ωραίες αναμνησεις, αλλα οταν εισαι παιδι, και σε βομβαρδισμενο τοπιο παίζεις με τα ερειπια. Δεν μπορεις υποψιν τετοιου ειδους νοσταλγίες. Το σιγουρο ειναι πάντως αυτο που θυμαμαι ειναι μια γειτονιά με ζωη και φως. Παντου υπήρχαν ανοιχτα καταστηματα με βιτρίνες που προκαλούσαν συνεχεια με το φανταχτερο τους ελάχιστο το παιδικο σου μυαλο. Επισης η πλατεια αγιου κωνσταντινου ηταν φωτεινή, εστω με αυτο το ψιλοαρρωστημενο κιτρινιαρικο, φως. Γυρνάγαμε, παιζαμε στα δεντρα, στην παιδικη χαρα, το βραδυ βλέπαμε να παιζουν μπασκετ, τρωγαμε κανα ψιλογυφτοπεσιμο, ολα στο προγραμμα.
Τωρα η γειτονια ειναι πιο σκοτεινη. Η πλειοψηφια των καταστηματων ειδικα στην πλατωνος ειναι κλειστα. Προς ιωαννινων τα ιδια. Στην αγιου κωνσταντινου παντού αλητομπαφιλα. Το βραδυ δεν ανοιγουν τα φωτα. Πληρες σκοταδι και αντε να περάσεις. Αν και δεν μενω πλεον εκει, η παρακμή είναι εμφανές εχει βαθυνει, οχι τόσο βεβαια οσο αλλου, αλλα εχει επηρεαστεί και ο κολωνος απο την οικονομικη κατάρρευση. Μονο στην ακαδημια πλατωνος ειναι τα πραγματα καλυτερα με διάφορα δρώμενα που γινονται. Κατα τα λοιπα τα ιδια. Ολη η ζωη πλεον μαζευεται σε διαφορα κεντρα, και οσο απομακρυνεσαι απο αυτα, ολο περισσοτερο περπατας διπλα απο συγχρονα ερειπια, που ολο εχουν και ενα κομμάτι από εσένα.
[ Ссылка ]

свернуть