Μία ταινία, ένα μουσικό θέμα και μία μαύρη επέτειος.

Ο Αύγουστος σαν μήνας είναι ταυτισμένος στις συνειδήσεις όλων ως ο πιο καλοκαιρινός μεταξύ των τριών αυτής της εποχής. Όμως η Αυγουστιάτικη ζέστη έρχεται με τρόπο τραγικό και συγχρόνως ειρωνικό να συνοδεύσει τη ζέστη εκείνη τη θανατηφόρα, την καταστρεπτική –μια ζέστη δημιούργημα της μανίας μιας μερίδας ανθρώπων για εξουσία και κυριαρχία πάνω στη Γη. Ο Αύγουστος λοιπόν μαζί με την ανεμελιά του καλοκαιριού, «φέρνει» και τις χιλιάδες ανά τον κόσμο πυρκαγιές που οδηγούν τη Γη κάθε φορά ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατό της.

Ο Αύγουστος επίσης μας θυμίζει τις πύρινες και πυρηνικές γλώσσες που ισοπέδωσαν δυο πόλεις στην Ιαπωνία, εγκαινιάζοντας με αυτόν τον φρικτό τρόπο μια εποχή η οποία δεν φαίνεται να τελειώνει πέραν ενός και μόνο εφιαλτικού σεναρίου. Μιλάμε φυσικά για την πυρηνική εποχή που όσο κι αν θέλουν κάποιοι να μας πείσουν για το ξεπέρασμά της (προσθέτοντας ένα αόριστο «μετά» στον προσδιορισμό της), οι χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές μοιρασμένες μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη, θα μας διαψεύδουν κάθε φορά τις όποιες ελπίδες για αποφυγή ενός ολοκληρωτικού πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Σαν αυτό που μας δείχνει μία μετα-αποκαλυπτική Σοβιετική ταινία – κραυγή αγωνίας για έναν κόσμο που απειλούνταν τότε στην κορύφωση του ψυχρού πολέμου και συνεχίζει να απειλείται, ακριβώς γιατί οι ανταγωνισμοί και η φοβέρα μεταξύ των θεριών απαιτεί τη διατήρηση και επίδειξη μιας τέτοιας καταστρεπτικής ισχύος. Μιλάμε για την ταινία «Γράμματα ενός νεκρού», όπου ένας νομπελίστας Φυσικός προσπαθεί να βρει μια φόρμουλα με την οποία η ζωή θα συνεχίσει να αναπτύσσεται ακόμη και μέσα στα ερείπια της ανθρωπότητας που άφησε ένας θερμοπυρηνικός πόλεμος. Μόνο που ο επιστήμονας περιγράφει τις προσπάθειές του μέσα από μια αλληλογραφία χωρίς ανταπόκριση, χωρίς παραλήπτη. Κι αυτό επειδή ο νεκροζώντανος ήρωας μας εναποθέτει τις ελπίδες του σε ένα νεκρό σενάριο. Νεκρό, σαν τον παραλήπτη των γραμμάτων –τον νεκρό του γιο. Η τρέλα και η ελπίδα φαντάζουν σύντροφοι στη συνείδηση και στη γερασμένη καρδιά ενός ανθρώπου που αναζητά μια χαραμάδα για τη συνέχιση της ανθρώπινης ζωής. Κι ο δρόμος του ολοκληρώνεται μέσα από μια χούφτα παιδιών, ορφανών του θερμοπυρηνικού πολέμου. Με μόνη τους διδαχή από τον νεκρό με τα γράμματά του το να προχωρήσουν στα ερείπια και στην απέραντη έρημο που άφησε ο πόλεμος. Κι όπου τραβήξει αυτή η οδύσσεια του ανθρώπινου γένους με μπροστάρηδες τα παιδιά. Χωρίς κατεύθυνση, χωρίς προορισμό, με μόνη τους κατεύθυνση μια ελπίδα σκορπισμένη στα ραδιοϊσότοπα ενός παρόντος σκοτεινού κι ενός μέλλοντος αβέβαιου.

Συνοδεύουμε τις τελευταίες σκηνές αυτής της ταινίας με την τελευταία σύνθεση από τον δίσκο “Oxygene 7-13” του Ζαν Μισέλ Ζαρ. Μια σύνθεση που φαντάζει σ’ εμάς σαν ένα ρέκβιεμ, σαν ένας αποχαιρετισμός του πλανήτη μας στον ίδιο του τον εαυτό και στα παιδιά του –αυτά που σκότωσαν τη Μητέρα Γη και μαζί με τον θάνατό της παρέσυραν τους εαυτούς τους και στον δικό τους αφανισμό.

Η Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, τα Γράμματα ενός Νεκρού και μία σύνθεση που φέρει τον τίτλο Oxygene 13. Όλα αυτά σαν μια μικρή υπενθύμιση για το πολύτιμο της ζωής και για το εγκληματικό της εξουσιομανίας και της εκδήλωσης της τελευταίας πάνω στους ανθρώπους και στη φύση.

#Oxygene_13 #Jean_Michel_Jarre #Dead_Man’s_Letters #Письма_мёртвого_человека

Για απ' ευθείας εγγραφή στο κανάλι πατήστε στο link [ Ссылка ]

свернуть