Στις αρχές του χρόνου επισκεφτήκαμε μαζί με τη Νάντια Ρούμπου το ΚΥΤ στη Μόρια.
Έχουν περάσει μόνο λίγοι μήνες από τότε, αλλά αυτό που έχει μεσολαβήσει από εκείνη την επίσκεψη είναι αυτό που ονομάζουμε "πυκνός χρόνος". Πρώτα είχαμε τους "αγανακτισμένους κατοίκους" της Λέσβου, μία καινούργια εκδοχή φασιστών και ρατσιστών που προτείνονταν από την τηλεόραση με διάφορα ευλογοφανή προσχήματα ως εκπρόσωποι μιας δικαιολογημένης αγανάκτησης, που τους επέτρεπε πρώτα να κερδοσκοπούν από τους πρόσφυγες και μετά να βρίζουν χυδαία εγκύους.
Διαβάστε αναλυτικά: [ Ссылка ]
Στις εικόνες που ακολουθούν θα δείτε πρόσωπα που συνδυάζουν τις κακουχίες της ζωής μέσα στη Μόρια με ένα χαμογελαστό πείσμα που το διακρίνει η ευγένεια.
Πώς μπορεί να ζητάμε από τους άλλους να αντέχουν αυτό που εμείς δεν μπορούμε ούτε καν να διανοηθούμε για μας και τα παιδιά μας;
Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή, μόνο που λίγοι έχουν το θάρρος να εκφράσουν τη σκληρότητα τους χωρίς προσωπείο.
Η απάντηση είναι ότι δεν τους θεωρούμε ανθρώπους.
