Takvimler 1246’yı gösteriyordu. Şemseddin Muhammed Tebrizi; Kısa söylenişiyle Tebrizli
Şems, aradığını nihayet bulacağını hissederek Konya'ya gelmişti…
Şems-i Tebrizi, gösterişe, makama önem vermeyen, sürekli seyahat eden, aşk ile Allah’a
ulaşılacağı düşüncesi ile ibadetlerini gizli yapan bir din alimiydi.
Ömrünü hayat yapacak bir mana peşindeydi.
VE O MANA YALNIZCA 3-5 ADIM ÖTESİNDEYDİ
Mevlana kalabalıklar içinde belirdiğinde.
Yanında talebeleri vardı ile bir at üstündeydi.
Şems yaşından beklenmeyecek bir çeviklikle hemen yerinden fırladı,
Koşar adımlarla gidip Mevlana’nın atının yularını tuttu.
Mevlana Talebeleri Şems’e mani olmaya çalışsa da nafile
O ne yaptığının gayet farkındaydı.
Garip bir heybetle Mevlana’nın gözlerine bakıp yekten “Ey Molla’i Rumi, Peygamberimiz Hz.
Muhammed mi büyüktür, Tasavvuf ehli Bayezidi Bistami mi büyüktür?” diye tek soru sordu.
Mevlana bu saçma soruya çok ciddi olarak şöyle cevap verdi “ Bunda şüphe edecek şeymi var?
Tabiî ki Hazreti Muhammed bir peygamberdir, Bayezit ise onun ümmetidir”
Her şey o andan sonra başladı...
