Στιχοι Αντιγνωμος, μουσικη Σεναριο απο Λαμδα Γαμα.
Απο το Πετωντας Πεφτεις vol. 0

Κι είμαι απλά επιτέλους εδώ, βλέπω τα πάντα στο πανόραμα.
Το 'κανα μια φορά, μα αν πέσω θα ξανανεβώ..
Είναι τα μάγια από το βουνό σε εφαρμογή κατά γράμμα από του σαμάνου τη γραφή.
Κατά τ' άλλα καμιά πληγή δεν επουλώνεται με δάκρυα
μα πράξεις μόνάχα.
Νιώσε την Δυσαρμονία μαλάκα.
Δεν βλέπω τόσο καλά κι ενεργοποιώ το έκτο μου τσάκρα.
Τα χάδια της μάγισσας είναι πάντα με πικρό φαρμάκι γεμάτα..
Ψηλά τα-
βλέμματα να γίνει συνήθεια το μπλε του ουρανού.
Τον νου ψηλέ, δεν θα 'μαστε μαζί παντού.
Η ελπίδα ζει και ξεδιψά από τα νερά του ποταμού.
Κοντά μου δεν είναι όλοι όσοι ειλικρινά θέλω
μα το αποτέλεσμα του αντικατοπτρισμού.
Κι αν πάνω στο γυαλί χορέψω και σπάσει ίσως αποδράσω κι αλλάξει η μοίρα κι η φάση.
Η τάση να δίνεις κουράζει μα αξίζει και δεν πειράζει.
Αν αναρωτιέσαι είμαι εντάξει - αν όχι, ντάξει.
Είναι αυτή η νύχτα σκοτεινή και με τρομάζει..
...αν ζει κανείς δεν διστάζει τα πάντα να χάσει.
Φώναξέ με κι εγώ θα 'ρθω - μπέσα, κάν' το να δεις αν θα πιάσει.
Είναι το γέλιο ό,τι πιο πολύτιμο μένει, φτωχός όποιος το ανταλλάξει.

------------------

Βλέπω.
Παράξενα σχήματα στου ουρανού τα νέφη και τα αλλάζω.
Τον βυθό για εκείνον που πετώντας πέφτει προετοιμάζω.
Είναι το φως οδηγός κι εγώ ταγμένος του κυνηγός ως να το φτάσω.
Το σύμπαν επεκτείνεται μέσα στον νου μου όσο ωριμάζω,
άσε με να σε κοιτάζω ε...
Δεν θέλω να μάθω το μέλλον εφόσον μόνος θα το πλάσω
και δεν θέλω να ξέρω τι νιώθεις για μένα μα εικάζω.
Κάπως σκάλωσα στα χρώματα κι είπα απλά να σου γράψω..
Μέσα στο πιο δικό μου όνειρο σε βάζω, και πράξε όπως εσύ θέλεις.
Στο φόντο του πίνακα ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΠΕΦΤΕΙΣ.
Ο κόσμος -μάθε- είναι υποκριτής και ψεύτης.
Ο λόγος να ζεις είναι ένας και διαφέρει για καθέναν μα αν το ξέρεις πάμε πάνω.
Σε γυάλινα πατώματα είναι η πολιτεία χτισμένη από γέρο κι ιερό βράχο.
Κάτω από το μαύρο πέπλο βλέπω πολλά για να μάθω με την πρώτη.
Καλό - κακό σε δίνη κινούνται στον κατάλευκο καπνό..
Έχω να κάνω κινήσεις να σε ξαναδώ όταν σε χάνω,
έχω έναν κόσμο με λεπτομέρεια να πλάθω,
έχω στην ματιά μου έναν μάγο.
Κι αυτόν τον πάγο-
συσσωρεύω φως και κουράγιο να τον σπάω όταν το ψύχος με θέλει κάτω.
Τους ανθρώπους παρατηρώ, γυρεύω τρόπους να τους καταλάβω.
Το γέλιο φανερό, το δάκρυ μαύρο και πηχτό
μα έπαψα πια γι' αυτό να γράφω.
Το γέλιο φανερό, κι είναι όσα θα 'χω.
ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΑΑΑΑ.

свернуть