(Կանադա, Մոնրեալ 1991 թ.)
Խոսք՝ Կոմիտաս, Երաժշտություն` Վահան Արծրունի
Բարակ ուղին սողալով
Ոտքի տակին դողալով,
Կյանքի ծայրին բուսել է
Կյանքի ծառը շողալով...
Ի՜նչ լայն սիրտ է, որ ունի
Այս ճանապարհն Անհունի...
Մարդու, բույսի, գազանի
Եվ թևավոր թռչունի...
Բարակ ուղին սողալով
Ոտքի տակին դողալով,
Կյանքի ծայրին բուսել է
Կյանքի ծառը շողալով...
![](https://i.ytimg.com/vi/KjuMcf-KRcE/mqdefault.jpg)