Do czego w pisarstwie przydaje się poczucie humoru, czy lubi być porównywana do Masłowskiej i jak się debiutuje w języku obcym mówi Ania Bas, autorka „Nocnej zmiany”, która na Wyspach Brytyjskich spodobała się i czytelnikom, i krytykom, a teraz ukazuje się w Polsce.

Z autorką rozmawia Maria Karpińska.

O AUTORCE:
Ania Bas
Pisarka, artystka. Absolwentka Wiedzy o Kulturze na Uniwersytecie Warszawskim i Faber Academy w Londynie. W 2022 r. w Wielkiej Brytanii ukazała się jej debiutancka powieść „Odd Hours” (“Nocna zmiana”), teraz ukazuje się w Polsce. Współpracowała m.in. z Tate, Whitechapel Gallery, Coventry Biennial i Eastside Projects. Pisze po polsku i angielsku. Mieszka i pracuje w Wielkiej Brytanii.

O KSIĄŻCE
Londyńskie życie Gosi Golab to pasmo klęsk. Były chłopak złamał jej serce. Praca na kasie niszczy jej duszę. Rozwód rodziców rujnuje jej finanse, bo ojciec – imigrant z Polski – wyprowadził się na działkę i regularnie potrzebuje pieniędzy. A współlokatorka oskarża ją o morderstwo.
Gosia jednak się nie poddaje. Postanawia zmienić swoje życie. Problem w tym, że Gosia Golab nie jest szczególnie dobrym człowiekiem.
“Nocna zmiana”, brawurowo łącząca zmysł obserwacji Doroty Masłowskiej i humor rodem z kartek „Dziennika Bridget Jones”, to anglojęzyczny debiut powieściowy znanej z łam „Pisma” Ani Bas – Polki mieszkającej i tworzącej w Wielkiej Brytanii. Doceniony przez zachodnią prasę, jest w równym stopniu komedią romantyczną, zjadliwą satyrą społeczną i listem miłosnym skierowanym do wszystkich zmagających się z życiem emigrantów i ich rozdartych między ojczyznami dzieci.

KUP KSIĄŻKĘ Z AUTOGRAFEM 👉🏻 [ Ссылка ]

FRAGMENT KSIĄŻKI
„(…) Mała i ciasna agencja pocztowa, która walczy o byt, różnicując źródła przychodu: metalowy stojak z pocztówkami, regał z artykułami papierniczymi, kserokopiarka i skaner. Sąsiadują tu dwa innowacyjne pomysły na biznes. W kącie niewysoki, uśmiechnięty mężczyzna za wąską ladą prowadzi punkt naprawy telefonów komórkowych. Z tyłu, nad jego głową, rozciąga się tęcza plastikowych oprawek na telefon, a w witrynie na bielonym papierze prezentuje się niewielki wybór niedrogich smartfonów z drugiej ręki. Serwisant za pomocą poskręcanych kabelków podpina telefony do laptopa starej generacji.
W przeciwległym kącie młoda kobieta wytatuowana od stóp do głów oferuje malunki na twarzy. Niektóre wzory, głównie podobizny popularnych superbohaterów i pyszczki słodkich zwierzaków, widnieją na zdjęciach w formacie A4, przyklejonych do ściany na masie plastycznej. Wśród klientów krąży segregator z pełną ofertą.
Na pozostałych sześciu metrach kwadratowych kolejki ustawione w różnych kierunkach po różne rzeczy krzyżują się jak autostrady na węźle. Toczą się rozmowy.
Gosia czeka na swoją kolej, by opłacić rachunki. Tego comiesięcznego przykrego obowiązku nie odważyłaby się wypełnić w bibliotece, przy pomocy komputera, za bardzo bowiem obawia się o swoje bezpieczeństwo w sieci. Jakoś wytrzyma z tą bandą roszczeniowych emerytów, którzy najwyraźniej przyszli tu, żeby sobie pogadać za darmo. Czeka już od dwunastu minut, a obsłużono dopiero jedną osobę.
Dzwoni jej telefon. Radosny, staroświecki sygnał przykuwa powszechną uwagę. Na szarym ekranie wiekowej komórki wyświetla się czarny napis: „Matka”. Matka dzwoni tylko w pilnych sprawach. Gosia odbiera.
– Halo? – odzywa się nieśmiałym, powściągliwym tonem zarezerwowanym dla miejsc publicznych, licząc na to, że zagłuszy ją wrzawa dookoła.
– Gosiu, musimy porozmawiać – donośny, wylewający się ze słuchawki głos przyciąga uwagę stojącej przed Gosią pani w średnim wieku. Matka nabiera powietrza i atakuje kolejnym zdaniem. – Rozwodzę się z twoim ojcem (…).”

свернуть