Κάντε ΕΓΓΡΑΦΗ εδώ: [ Ссылка ]
Επισκεφτείτε το ηλεκτρονικό μας κατάστημα και βρείτε σε βινύλιο 180 γραμμαρίων και CD τις νέες κυκλοφορίες του Βασίλη πατώντας εδώ: [ Ссылка ]
Official Facebook: [ Ссылка ]
Instagram: [ Ссылка ]
Official Website: [ Ссылка ]
YouTube Iocastis: [ Ссылка ]
Twitter: [ Ссылка ]
Spotify Βασίλης Παπακωνσταντίνου: [ Ссылка ] Κάντε ΕΓΓΡΑΦΗ εδώ: [ Ссылка ]
Official Facebook: [ Ссылка ]
Official Instagram: [ Ссылка ]
Official Website: [ Ссылка ]
YouTube Iocastis: [ Ссылка ]
Spotify Βασίλης Παπακωνσταντίνου: [ Ссылка ]
Επικοινωνία για συναυλία Stray Music: [ Ссылка ]
(Υπεύθυνος καλλιτεχνικού γραφείου) Ελισσαίος Πατσέλας: 6976768782, 2109024100
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Μη μιλάς | Vasilis Papakonstantinou - Mi milas
Δίσκος: Να με φωνάξεις
Μουσική: Απόστολος Μπουλασίκης
Στίχοι: Απόστολος Μπουλασίκης
Copyright: 1999
Δισκογραφική εταιρία: Minos
Νιφάδες χιονιού στο γιακά με ναρκώνουν,
οι μπότες γλιστρούν και τ' αφτιά αγκιστρώνουν τον ήχο.
Στολές, οπλισμός μες στα μάτια ο φακός,
στάσου εδώ μες στο φως και κοντράρισε κάργα τον τοίχο.
Δεν είναι, που ξέρω του τοίχου να νιώθω το χτύπο,
δεν είναι, που η σκέψη κελί δε θ' αντέξει, αν φύγω.
Είναι εκείνη η φωνή μες στη νύχτα εκεί, που μου λέει,
ένας χρόνος μετά είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο.
Πιο κάτω απ' το κάτω τρυπώνει η ελπίδα
κι εγώ απ' τον πάτο μια τρύπα στο χρόνο ανοίγω.
Σε βλέπω θηλιά στου καιρού μου το δίχτυ,
Μαντόνα και Κίρκη στο ίδιο στημένο μοτίβο.
Δεν είναι το τσαφ του αναπτήρα, που βλέπω όταν στρίβω,
δεν είναι το ψεύτικό δράμα του χρόνου, που κρύβω.
Είναι εκείνη η φωνή μες στη νύχτα εκεί, που μου λέει,
ένας χρόνος μετά είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο.
Πνίγομαι σ' ένα ποτήρι βαθύ,
σ' ένα πηγάδι του νόστου.
Της πειρατείας σου η μουσική,
χρόνους μετράει εντός
Μια πεταλούδα το νου μου σκορπάει,
μ' ένα βιολί που ουρλιάζει.
Μέτρα το χρόνο μ' αυτό που πονάει
κι όχι μ' αυτό που τρομάζει.
Μη μου μιλάς, μη μιλάς.
Μη μου μιλάς, μη μιλάς, μη μου μιλάς,
ένας χρόνος μετά είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο.
Στο στέκι οι φίλοι μικραίνουν το φόβο,
μα εγώ σ' έχω δεί και ξανά στήνω πλάτη στον τοίχο.
Κουβέντες σημαίες, ψυχές που σε παίρνουν.
παρέες της νύχτας, δωμάτια πίσω στο κήπο.
Στη σκάλα με βία, το βλέμμα γωνία,
κομμένος στα τρία, το νου σ' αμνησία τυλίγω.
Το χρώμα σου μένει στα φώτα του πάρκου,
τη γέννα του δράκου, στη γέννα της πάλι την πνίγω.
Χλώμιαζες, όταν μιλούσα γι' αυτό και τα δεσμά του υμνούσες,
ό, τι μας δένει το ουρλιαχτό, έλεγες πως τ' αγαπάς.
Μείνε λοιπόν στου καιρού τη βουή μ' ένα θλιμμένο δοξάρι,
δώσ' τη φωνή σου σαν στείρα αμοιβή, σ' όποιον μπορεί να σε πάρει.
Δεν είναι η μνήμη κερί, που ζητάει να το σβήσω.
δεν είναι που πριν και μετά από σένα θα ζήσω.
Εγγραφείτε στο επίσημο κανάλι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου!
