«Ο Μάνος Χατζιδάκις πήγε στα καταγώγια του ρεμπέτικου για να ανακαλύψει αυτή τη λαϊκή τέχνη, που τον συγκίνησε βαθιά και τη θεώρησε πολύ πιο γνήσια σε σχέση με τη λεγόμενη «σοβαρή» μουσική και τα ελαφρά τραγούδια της εποχής. Μέσα σ’ αυτό το περιφρονημένο είδος και το περιθωριακό, ο ίδιος βρήκε στοιχεία που το συνδέουν με τη βυζαντινή παράδοση και το δημοτικό τραγούδι και αυτά θέλησε να τονίσει και να παρουσιάσει στην ιστορική του διάλεξη στις 31 Ιανουαρίου 1949, στο Θέατρο Κουν» ανέφερε στον Σκάι Κρήτης και την εκπομπή «Πες το κι έτσι» ο καθηγητής στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και δ/ντής του Τομέα Εθνομουσικολογίας Λάμπρος Λιάβας. «Τόλμησε μάλιστα ο Χατζιδάκις να συγκρίνει κάποια από τα ρεμπέτικα τραγούδια, στην τελειότητα, με την αρχαία τραγωδία και με τον Μπαχ. Έτσι αρχίζει μια ολόκληρη περίοδος όπου ανακαλύπτουν οι αστοί το ρεμπέτικο και πέφτουν σε αυτό ως «ταύροι εν υαλοπωλείο». Ο Χατζιδάκις βέβαια δεν αποκάλυπτε μια άγνωστη μουσική στο πλατύ κοινό. Το σημαντικό όμως, που κάνει αυτή τη διάλεξη πολιτική πράξη πρώτου μεγέθους, είναι ότι υποδείκνυε, τόσο στους κρατικούς φορείς της διαμόρφωσης της επίσημης πολιτιστικής πολιτικής αλλά και στην Αριστερά, που και αυτή ήταν κατά του ρεμπέτικου, στους διανοούμενους και τους μουσικοκριτικούς, να επανεξετάσουν τη δογματική τους αισθητική γραμμή, που έβαζε το ρεμπέτικο μεταξύ δύο πυρών» πρόσθεσε.

свернуть