Հայ ժողովրդական «Ջանոյ» երգը կատարում է «Ակունք» անսամբլը: Մենակատար՝ Վարդուհի Հեբոյան:
Այս երգի հերոսուհին հավանաբար ծնողներից զրկված և հորեղբոր ընտանիքում մեծացած աղջիկ է: Այդպես ենք ենթադրում, քանի որ նա, ամուսնության տարիքի հասած լինելով, դիմում է հորեղբորն ու նրա կնոջը՝ հայտնելով, թե ինչպես որ դաշտի մեջ կռունկն իր վիզը երկարացրել ու զույգին է փնտրում, այնպես էլ ինքն ուզում է բազմաթիվ տղաների մեջ գտնել մեկին, ում հետ կուզենար ամուսնանալ: Թվում է, թե ծնողներն արդեն թվել են հարմար թեկնածուների անունները, և այժմ աղջիկը հայտնում է իր կարծիքը: Նա նախ խնդրում է՝ իրեն չամուսնացնել չարչու՝ մանր առևտրականի հետ, որովհետև նա պիտի ամբողջ օրն իր ոսկիները հաշվի և անուշադրության մատնի ջահել կնոջը: Այնուհետև խնդրում է բացառել նաև ջուլհակ փեսացուին՝ պատճառաբանելով, թե աշխատանքի ընթացքում եթե հանկարծ մանած թելը խառնվի, պիտի զայրույթը կնոջ գլխին թափի՝ ծեծելով նրան: Իհա՛րկե, չի կարելի միանշանակ ասել, թե բոլոր ջուլհակներն այդպես ջղային են եղել: Գուցե աղջկա շրջապատում է նման մի դեպք եղել, ասենք՝ նրա ընկերուհու կամ քրոջ ամուսինն է ջուլհակ, որն անկախ իր զբաղմունքից՝ այդպիսի բնավորություն ունի և ցանկացած անհաջողության դեպքում բարկությունը թափում է կնոջ վրա: Կամ էլ երևի աղջիկը դիմում է փոքրիկ խորամանկության. ինքն ուրիշին է սիրում և ջուլհակին ու չարչուն վատաբանում է, որպեսզի ծնողներին պարզապես համոզի իր ձեռքը տալ սիրած տղային:
Վերջապես երգի վերջին հատվածում նա բացահայտում է, թե ում է հավանում. անտարբեր չէ հովվի նկատմամբ և ծնողներին համոզելու համար թվարկում է նրա առավելությունները. հովիվը սարի հովին կզբոսնի իր հետ, ջահել մաքու կաթ կտա և կքնեցնի իր գրկում:
Այս երգն ունի մի քանի տարբերակ, որոնք նմանություններ ունեն թե՛ մեղեդու, թե՛ բովանդակության առումով: Վանա տարբերակն, օրինակ, սկսվում է «Կակօ մարէ, կարգէ զիս» խոսքերով, որտեղ ամուսնության տարիքի հասած աղջիկը նույն խնդրով դիմում է իր ծնողներին:
Երգի տարբերակների մեջ հիշատակվող արհեստների անունները հաճախ լինում են օտար լեզուներով՝ պարսկերեն, արաբերեն, թուրքերեն: Թումաճանն, այդ երևույթը բացատրելով, նշում է, որ դարերի ընթացքում Հայաստանին տիրող բռնակալները, տեղացի բնիկ ժողովրդի վաստակը գրավելու ետևից ընկած, արհեստներով չեն զբաղվել: Հայ արհեստավորների, արվեստագետների շատ ազգանուններ մինչև այսօր էլ օտար բառերի վրա են կաղապարված, ինչպես՝ Քյոմուրջյան, Բոյաջյան, Ղասաբյան, Չիբուխչյան և այլն: Մասնավորապես, թուրքերը արհեստավորներ չեն եղել:
Armenian folk song "Janoy" performs "Akounq" ensemble. Vocal by Areg Miqayelian.
Երգի խոսքերը՝

Ջանոյ, ջանոյ, ջանոյ, ջան,
Ջանոյ, ջանոյ, ջանոյ, ջան,
Ջանոյ, ջանոյ, ջանոյ, ջան,
Ջանոյ կըռներ թուխ մարջան:

Չոլի կըռունկ էրկեն վիզ,
Ափո, դադե , կարգեք զիս,
Չարչի մարդու մի՛ տեք զիս,
Համրե օսկին, մոռնա զիս:

Չոլի կըռունկ էրկեն վիզ,
Ափո, դադե, կարգեք զիս,
Ջուլհակ մարդու մի՛ տեք զիս,
Ժըժնե մանած, ծեծե զիս:
Չոլի կըռունկ էրկեն վիզ,
Ափո, դադե, կարգեք զիս,
Հովիվ մարդու տըվեք զիս ,
Սարի հովեր ման տա զիս,
Խըռ մաքյու կաթ կերցու զիս,
Ուր կուլվի մեջ քընցու զիս:

Չոլ - դաշտ:
Ափո - հորեղբայր, դադե (կամ դադո) - հորեղբոր կին:
Ժըժնել - խառնել, շփոթել:
Ուր կուլվի - իր գրկի:

свернуть