Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
[από το ανέκδοτο έργο του Δημήτρη Λάγιου, πάνω στην ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη με τίτλο "Είς τους Άδοξους Ποιητές", το οποίο παρουσίασε πρώτη φορά στο κοινό της Τρίπολης μαζί με τη Μικτή Χορωδία της πόλης το καλοκαίρι του 1988.]
ஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜ
"Αν ζούσε σήμερα ο Καρυωτάκης θα ήταν αντάρτης πόλεων και χλευαστής της κοινωνίας μας. Ένα χαστούκι για τον τρόπο ζωής μας. Κι ενώ αν τον βλέπαμε στο δρόμο θα ’μοιαζε με έναν περιθωριακό ροκά, κι εμείς θα τον περιφρονούσαμε, αυτός θα σάρκαζε πρώτα και τον εαυτό του και θα μας έφτυνε με τη ματιά του.
Ο Καρυωτάκης έχει επηρεάσει οπωσδήποτε τη σκέψη μου, τη νοοτροπία μου και τον θαυμάζω. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ο καλύτερος θαυμαστής του."
Δημήτρης Λάγιος
ஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜ
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ιδρώς, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημία των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πώς θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.
ஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜ
Αποποίηση: Το παρόν βίντεο δεν δημιουργήθηκε με σκοπό το κέρδος. Το ακουστικό περιεχόμενο δεν ανήκει σε εμένα. Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο και δεν επιθυμώ να επωφεληθώ από τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών.
