Większość szkół zgłaszających problemy z młodzieżą nie dostrzega dwóch podstawowych błędów w metodyce nauczania:
1. Agresywny język stosowany wobec młodzieży, z którego nauczyciel i rodzic wychowany w polskiej kulturze, nie zdaje sobie czasem sprawy. Do agresywnego języka należą: wymówki, aluzje, wyrzuty, zmiana tonu głosu na ostry i oziębły, ironia skierowana na dziecko. Agresywny język, czyli po prostu agresja jest wynikiem frustracji z powodu takiego a nie innego zachowania ucznia/dziecka. Niestety wywołuje również frustrację u odbiorcy komunikatu - czyli u dziecka. A, że reakcją na frustrację u dzieci najczęściej jest agresja, więc powstaje agresja wtórna - skierowana przeciwko nauczycielom, rodzicom, innym dzieciom w klasie. Agresywny język może być skuteczny (pomińmy kwestię etyki) jedynie wobec młodszych dzieci, które mają silniejszy poziom lęku wywołany przez dorosłych stosujących agresję słowną. Nastoletnia młodzież ma o wiele słabszy poziom lęku w analogicznej sytuacji.
2. Brak działania zespołowego dorosłych/nauczycieli. Na większości lekcji oczekuje się od nastolatka uwagi, solidności, prawdomówności, odwagi, subordynacji, wykonywania poleceń, gotowości do pracy i odpowiedzi. Niestety taka sytuacja - bardzo stresująca dla każdego dorosłego, a co dopiero dla dziecka - prowadzi do wyczerpywania się zasobów. A brak zasobów sprzyja frustracji... A frustracja u dzieci - jak wyżej napisałem - najczęściej kończy się agresją... Dopóki dorośli nie zrozumieją, że dziecko nie rozpoczyna każdej lekcji jako osoba wypoczęta i zrelaksowana - tak długo będą istnieć kłopoty wychowawcze. Zwłaszcza z młodzieżą, która nie czuje lęku przed dorosłym tak jak dziecko.
