Z pierścienia gór wschodnich wstawało słońce coraz większe i wspanialsze i igrało promieniem porannym na czole Franciszka.

Ale on nic z tego nie czuł, nie widział. Myślał, że już umarł. Wiedział tylko tyle, że przyszedł doń Chrystus, że doń przemówił. Lecz czuł zarazem, że z jego ciałem dzieje się coś dziwnego. W prawdzie ból w nim nurtujący już nie był taki przeszywający, jak wtedy, gdy Franciszek był spojrzał w twarz Ukrzyżowanego; ale jednak zdawało mu się od bólu, że już umarł na ciele.

Szczęśliwym jednak był tak jak nigdy w życiu. I ów ból w ciele jakby od ukrzyżowania powstały nie pochodził właściwie od cierpienia doczesnego; była to raczej tak wielka rozkosz miłości, że ciało wtrąciła w ogień i paliła wnętrzności i wszystkie władze duszy i ciała.

Zwolna przychodził mąż Boży do siebie. Rosa perlista grająca w słońcu srebrną tęczą, śpiew ptasząt, od którego się cała góra trzęsła, morze porannego światła przynosiły mu ulgę i przypominały samotnemu męczennikowi rzeczywistość życia. Kłęby mgły połyskującej na zrębach przewalały i zwijały się u stóp góry po dolinie. Samotny męczennik był jakby wyniesiony ponad zgiełk świata, wyższy odeń, bliższy Boga. I znowu płomień ognia poczynał mu chodzić po ciele. Tym razem płomień wdzięczności, że go Ukrzyżowany nawiedzić raczył, że mu cierpieć przez chwilę pozwolił, jak On cierpiał. Modlitwa wdzięczności gorąca i szczęśliwa podnosiła się i leciała z tego wiszaru w nieba”.

Tych kilka dni pozostałych jeszcze do postu zupełnego upłynęło prędko. Jednakże nie były już wypełnione taką żądzą cierpienia, skoro cierpienie już prawie całkiem zabiło ciało. Było w modlitwach i rozmyślaniach Franciszka więcej pogody i jakiejś szczęśliwej dziecięcej miłości, więcej do radości anielskiej aniżeli do wesela ludzkiego podobnej, jakiej dawniej u niego nie bywało.

______________________________________________________________________________________

► www ► [ Ссылка ]
► Facebook ► [ Ссылка ]
► Instagram ► [ Ссылка ]==
► TikTok ► [ Ссылка ]

свернуть