ΘΕΚΛΑ Μιλάμε Ανοιχτά, Τετάρτη 4 Ιουλίου 2018
Επιστολή:
"Αναφέρεστε συχνά για τους ‘’τοξικούς’’ ανθρώπους και πραγματικά τώρα στην ηλικία των 53 χρόνων που είμαι, έχω συνειδητοποιήσει την έννοια αυτής της λέξης στο έπακρο.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα σπίτι από 2 πολύ τοξικούς γονείς, και 1 αδελφή κατά 5 χρόνια μεγαλύτερη μου. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, οι περισσότερες μου αναμνήσεις συμπεριλάμβαναν καυγάδες μεταξύ των γονιών μου αλλά και μεταξύ των συγγενών του πατέρα μου. Δυσκολίες στα οικονομικά θέματα, δυσκολίες στην επικοινωνία. Ο πατέρας πάντα απρόσιτος και αυστηρός, λιγομίλητος με παρωπίδες σαν ‘’προσοχή δαγκώνει’’. Η μάνα μου να δουλεύει από το πρωί μέχρι τη νύχτα σπίτι σε μια ραπτομηχανή και όλοι να βοηθούμε να βγει η δουλειά για να ζήσουμε. Οι χαραχτήρες των γονιών μου? Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω, αυτή με τη μουρμούρα πάντα, και αυτός να καταλήγει με νεύρα και φωνές. Θυμάμαι καρέκλες να πετάγονται έξω στο δρόμο, να σπάνε πράγματα, και το χειρότερο ο πατέρας μου να κυνηγά τη μάνα μου με μαχαίρι στο σπίτι, και αυτή για να γλυτώσει να με βάζει μπροστά της. Ουκ ολίγες φορές φάγαμε ξύλο από την μάνα με το ξύλινο κουτάλι. Η ίδια να κυνηγά την αδελφή μου στην αυλή με την ξύλινη κουτάλα και να την χτυπά στο κεφάλι γιατί αυθαδίασε. Εγώ από τον φόβο μην της φάω και εγώ, να τρέχω και να κρύβομαι στο κρεβάτι. Η ένδειξη αγάπης ήταν κάτι πολύ σπάνιο και σχεδόν ανύπαρκτο μεταξύ όλων μας. Οι γονείς μου, γονείς του τότε, γονείς που τόσα ήξεραν, τόσα πρόσφεραν. Δεν τους δικαιολογώ αλλά ούτε και τρέφω όμορφα συναισθήματα για αυτούς.
Πολλές φορές είχαμε συζητήσει έντονα και με την μια και με την άλλη. Με την αδελφή μου πάντα μας χώριζε ένα μεγάλο χάσμα διαφορετικότητας χαρακτήρων αλλά και συναισθημάτων. Ποτέ δεν την ένιωσα κοντά μου, ήταν επιφανειακή, και την απασχολούσαν μόνο τα δικά της προβλήματα. Ήθελε πάντα να γίνει το δικό της, πάντα νευρική και αυτάρκης, απλησίαστη, εγωκεντρική. Αυτή αποφάσιζε πότε ήθελε να με δει, κι αν εγώ επιθυμούσα κάποτε να την δω, όταν πήγαινα σπίτι της, ένοιωθα ξένη και ανεπιθύμητη.
Δεν έχουμε πλέον καμία επαφή εδώ και 4 χρόνια. Εγώ, συνεχίζω τη ζωή μου με τον σύζυγο μου, αφού μετακομίσαμε σε άλλο σπίτι μακριά από το πατρικό μου, και έχω αφήσει πίσω την παλιά ζωή που με καλούπια μου έφτιαξαν. Τα παιδιά μου ενήλικες πια, έχουν πάρει το δρόμο τους. Έχουν κι αυτά την άποψη τους γιατί βίωσαν εμπειρίες με την αδελφή μου στην πορεία της ζωής τους και με στηρίζουν. Μαζί με τα παιδιά μου, έχω μια όμορφη και ισορροπημένη σχέση, και γνωρίζουν ότι πάντα είμαι και θα είμαι δίπλα τους. Η μάνα μου ζει στο σπίτι της και την επισκέπτομαι κάθε βδομάδα, κι αυτό για τυπικούς λόγους. Έχω βρει την ηρεμία μου και ζώ μια ισορροπημένη ζωή έχοντας πλάι μου όμορφους ανθρώπους.
Όλες οι σχέσεις των ανθρώπων χρειάζονται τρόπο έκφρασης, και κυρίως πράξεις για να διατηρηθούν, έτσι και οι σχέσεις μεταξύ αδελφιών. Αν αγαπούμε, δεν μπορούμε να καθυστερούμε. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω αδέλφια να έχουν όμορφες σχέσεις μεταξύ τους. Προφανώς σε κάποιες περιπτώσεις όπως η δική μου, ακόμα και οι αδελφικές σχέσεις γίνονται ανύπαρκτες όταν ο εγωισμός, η κακία και ο φθόνος έχουν πάρει την θέση της αγάπης.
Και ναι, είμαι σε θέση να πω ότι ‘’το αίμα γίνεται και νερό άμα λάχει’’»

Η ψυχολόγος και συγγραφέας Θέκλα Πετρίδου ανεβάζει καθημερινά στο κανάλι της στο YouTube, αναρτήσεις με βίντεο ή αλλιώς Vlogs, στα οποία ασχολείται με θέματα ψυχοεκπαίδευσης.

Πατήστε subscribe ή εγγραφή στο κανάλι, ώστε να μπορείτε να σχολιάζετε στα βίντεο και να βλέπετε τις αναρτήσεις στην κοινότητα. Πατήστε επίσης το καμπανάκι για ειδοποιήσεις, ούτως ώστε κάθε φορά που ανεβαίνει νέο βίντεο ή αρχίζει ένα live να παίρνετε ειδοποίηση ώστε να συμμετέχετε! Το να πατήσει κάποιος subscribe ή εγγραφή και το καμπανάκι είναι ΔΩΡΕΑΝ.

Εάν θέλετε επιπλέον να συμμετέχετε στο κανάλι παίρνοντας ένα από τα δύο πακέτα οικονομικής στήριξης του καναλιού, πατήστε τον ακόλουθο σύνδεσμο:
[ Ссылка ]
Αυτή η λειτουργία είναι προαιρετική.

свернуть