ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
. . . . . . . . . . . . . . .
Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα είδα το βράδυ αυτό
κάποια χρυσή, λεπτότατη στους δρόμους ευωδιά
και στην καρδιά αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό.
Στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα, βάρος περιττό.
Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά, για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό;
Συλλογή: «Ελεγεία και σάτιρες»
