Φτωχέ φονιά Εσθήρ!
Και στο ένα και άλλο πλευρό τα ίδια σκεπάσματα λυντσάρουν.
Και στα ρουθούνια ζεστό, ανάμνησης αρσενικό αίμα.
Με κρότους και γκρίζες φωνές γεννήθηκες
και στειχειωμένο σε μαραθώνια απόσταση τ’ απέναντι χάδι.
Και το ροζιασμένο χέρι που σε άγγιξε
και των φαλών ο σαπιοστολισμένος μίτος.
Ήταν και το νανούρισμα που ποτέ δεν σου τραγούδησαν
και συ εκεί, στητή, απόσκια στο είδωλο της νύχτας
από δαιμόνους στοιχειωμένη.
Και εκείνο το ίδιο που από μωρό σε τυλίγει λερωμένο σεντόνι.
Πόση ελάχιστη διάρκεια η απόφαση, Εσθήρ,
και πιο λίγο το μετάνιωμα.
...
Οπτικοποίηση
Θανάσης Πάνου
