Και τώρα έχουμε τους τρελογιατρούς, τους διανοούμενους, τις τηλεοπτικές συζητήσεις, τα εντεταλμένα προεδρικά συμβούλια να προσπαθούν να διαλευκάνουν τι τρέχει με μας. Ποιος είναι τρελός, ποιος είναι ευτυχισμένος, ποιος είναι λυπημένος, ποιος έχει δίκιο, ποιος άδικο. Κλείστε μέσα τους τρελούς, όταν οι πενήντα εννιά στους εξήντα που συναντάς στο δρόμο είναι παλαβοί απ’ τις βιομηχανικές νευρώσεις, τις συζύγους και το συνεχή αγώνα. Χωρίς καθόλου καιρό να χαλαρώσουν και ν’ ανακαλύψουν πού βρίσκονται ή γιατί. Και όταν το χρήμα που τους αναπτέρωνε διαρκώς το ηθικό και τους τύφλωνε τόσο καιρό, δεν αρκεί πια, τότε τι κάνουμε; Ελάτε τώρα, οι δολοφόνοι ήταν μαζί μας για πολύ καιρό. Μόνο που δεν ήταν κάτι το περίεργο, απλώς κάποιος με πρόσωπο σαν πριονίδι και μάτια σαν σκατολεκέδες. Σαν κι αυτόν τόσοι και τόσοι άνδρες, όπως και γυναίκες. Εκατομμύρια.

–Charles Bukowski: Σημειώσεις Ενός Πορνόγερου

Photoz: [ Ссылка ]

Από την εκδήλωση – συζήτηση – συναυλία: Οι 3 θάνατοι του Ζακ Κωστόπουλου

свернуть