Er komt een moment dat iedereen u tegen je begint te zeggen. Dat je kleding niet meer ironisch kunt dragen. Dat je bij het invullen van formulieren ongeduldig wordt van het naar beneden scrollen voor je geboortejaar. Dat je ouders je niet meer proberen te veranderen. Dat de dokter je minstens één sport heeft verboden. Dat je niet meer bij de coole gasten wilt horen, maar bij je eigen mensen. Dat je beseft dat íédereen maar wat doet.

Als Pamela Druckerman de veertig passeert, bespeurt ze een verontrustende nieuwe boodschap in de blikken van mannen: ik zou het best met haar willen doen, maar alleen als het me geen enkele moeite kost. Terwijl je op je veertigste nog niet eens van middelbare leeftijd bent.

Hoe is het om in deze tijd veertig te worden, en wat weten we als we die leeftijd bereiken? Wanneer ben je dat eigenlijk, ‘volwassen’? En waarom heeft niemand gewaarschuwd dat je dan cellulitis op je armen krijgt? Aan de andere kant: na jarenlang helemaal niks van het leven te hebben begrepen, heeft Druckerman eindelijk door wat er tijdens gesprekken allemaal impliciet blijft, is ze (min of meer) in staat een gezonde relatie te onderhouden en herkent ze een narcist vóórdat die haar leven verpest.

свернуть