φεύγω πάλι με των μια
περπατώ χωρίς αιτία
τη μορφή σου αντικρύζω εκεί
για μια στιγμή

μια σκηνή από ταινία
δύο ματιές που έγιναν μία
έρωτα που φυλακίστηκες
σ'ένα συρμό

(το όνομά σου ας μην ξέρω
κι ας μην πρόλαβα ποτέ)

κι έψαχνα να σε βρω
σε κάθε στάση μετρό
κι ήταν σαν κάτι ρετρό
εκείνη η νύχτα
στο τελευταίο βαγόνι

πώς να συμβιβαστώ
μες στης πόλης το κενό
φευγαλαία όταν γεύτηκα
στο τίποτα το όλο

(το όνομά σου ας μην ξέρω
κι ας μην πρόλαβα ποτέ)

свернуть