bir də baxırsan ki,

gün də rənginə düşmür,

hava da rənginə düşmür,

sən də öz rənginə düşmürsən.

bilmirsən də...

nəyin rənginə düşürsən,

ya rənginə düşən nə.

bax onda...

hər şeyi rəngsiz düşünürsən.

bir də baxırsan ki,

gözünün quruduğu yerdən,

səsin nəm çəkir.

barmaqlarının ucunda

üşüyən təmaslar

dəm çəkir,

qəm çəkir.

durub qaranlıqların üstünə yüyürürsən

doğman kimi,

sanki qaranlıqlara səni qan çəkir.

və ağ qaraya,

getmək gəlməyə,

danışmaq susmağa,

insan insana bölünür.

bir də baxırsan,

elə gözəlsən ki,

səni heç kim görmür.

свернуть