Συναυλία που δόθηκε από την Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 2-11-2013 με τα Κονσέρτα του Βιβάλντι στο α΄ Μέρος και το Χαμόγελο της Τζοκόντας στο β΄ μέρος .
Την ορχήστρα εδώ διευθύνει ο Γιώργος Πέτρου.

Κοινό σημείο αναφοράς στο πέρασμα από τον Βιβάλντι στον Χατζιδάκι η αναφορά του ίδιου του Χατζιδάκι στο κείμενο που συνόδευε την έκδοση του δίσκου " Το Χαμόγελο της Τζοκόντας" που φανερώνει εξάλλου τις εκλεκτικές συγγένειες των δύο δημιουργών

"....Δεν ξέρω γιατί όλ' αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ' ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου.

Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ' ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων.
Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη.
Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της, κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί."

Κι αν το κάθε τραγούδι είχε στίχους, θα' λεγε περίπου αυτά :

ΤΟ ΚΟΝΣΕΡΤΟ

Βρίσκομαι σε μια αίθουσα συναυλιών.
Παίζουν Βιβάλντι, και με το πρώτο θέμα βλέπω το κάθισμα δίπλα μου αδειανό.
Αρχίζω να σε φτιάχνω με την φαντασία μου και να σε βλέπω πλάϊ μου ν' ακούς μαζί μου μουσική. Όμως έρχεται πάλι το πρώτο θέμα και μου δείχνει το κάθισμα σου αδειανό.
Σε ξαναφτιάχνω με αγωνία και, για να μη μου φύγεις, πιάνω το χέρι σου και το κρατώ μες στο δικό μου, ίσαμε που 'ρχεται ξανά το πρώτο θέμα κι αφήνει άδειο το κάθισμα σου.
Χαϊδεύω τ' άδειο κάθισμα που 'ναι ζεστό από το κορμί σου, αρχίζω πάλι πλάϊ μου να νοιώθω την αναπνοή σου, αλλά το πρώτο θέμα οριστικά, τυραννικά κι απελπισμένα μου φανερώνει την αλήθεια: Εγώ είμαι μόνη, το κάθισμα άδειο, κι εσύ δεν υπάρχεις.

свернуть