Επιτάφιο
Τα παιδικάτα μου άχαρα, τα νιάτα στερημένα,
πικρή μπουκιά, ξένος παντού κι οχτρός σ’ όλα τα ξένα.
Να φύγω στον αγύριστον ολοζωής δεν μπόρεσα,
σ’ όλην τη γης απλώθηκα, μα σε δυο πήχες χώρεσα.
Κώστας Βάρναλης: Επιγράμματα 5
Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία : Στέλιος Καζαντζίδης & Μαρινέλλα
Καράβι ποιος σε κέντησε, ποιος σού `βαψε τα ξάρτια
για να με πάρεις μακριά και να δακρύσουνε πικρά
και να δακρύσουνε πικρά της μάνας μου τα μάτια
Φεύγω γιατί με πίκρανε
η φτώχεια και ο πόνος
είχε πνιγεί η ελπίδα μου
είχε σβηστεί ο ήλιος μου
κι είχε χαθεί
κι είχε χαθεί ο δρόμος
Με δέρναν όλοι οι καιροί, μου πάγωναν τα μάτια
μου κάναν πέτρα το ψωμί, μου κάναν βούρκο το νερό
μου κάναν βούρκο το νερό και την καρδιά κομμάτια
Δε μού `χαν μείνει ν’ αγαπώ δυο χέρια ν’ αγκαλιάζω
μόνο τα χείλη με καημό και μια φωνή με πυρετό
και μια φωνή με πυρετό τον πόνο να φωνάζω
