W I. połowie XIX wieku Włochy były podzielone na małe państewka. Proces zjednoczenia Włoch rozpoczęło Królestwo Sardynii (Piemont) na czele, którego stał Wiktor Emanuel II. Premier Królestwa Sardynii Camillo Cavour chciał zjednoczenia tylko północnych Włoch. Według niego Południe było zbyt zacofane gospodarczo i dlatego w przypadku ich zjednoczenia mogła ona stać się zbyt wielkim obciążeniem dla rozwiniętej przemysłowo Północy. Cavour aby osiągnąć zamierzony przez siebie cel polityczny, musiał najpierw pokonać militarnie Austrię, która była przeciwna zjednoczeniu Włoch ponieważ okupowała północną jego część – Lombardię i Wenecję. Królestwu Sardynii udało się nawiązać sojusz wojskowo-polityczny z Francją, która w zamian za wsparcie wojsk sardyńskich w wojnie krymskiej oraz odstąpieniu jej Nicei oraz Sabudii, gdzie mieszkała ludność francuska wsparła je militarnie w wojnie z Austrią.
W 1859 roku Królestwo Sardynii wspierane przez wojska francuskie pokonało Austrię i przyłączyło do swojego państwa Lombardię.
W maju 1860 roku Giuseppe Garibaldi zorganizował zwycięską wyprawę wojenną przeciwko Królestwu Obojga Sycylii w wyniku, której zostały zajęte południowe Włochy oraz Sycylia.
W marcu 1861 roku parlament włoski w Turynie ogłosił powstanie Królestwa Włoskiego. Królem zjednoczonych Włoch został dotychczasowy władca Sardynii i Piemontu – Wiktor Emanuel II.
Jednak całkowite zjednoczenie Włoch zakończyło się 9 lat później. W 1866 roku wojska włoskie wykorzystując porażkę Austrii w wojnie z Prusami zajęły Wenecję. W 1870 roku armia włoska wkroczyła do Rzymu, którego dotychczas broniły wojska francuskie. Francja w tym czasie ponosiła klęski w wojnie z Prusami i nie mogła już bronić suwerenności Państwa Kościelnego, na którego czele stał papież. Parlament włoski ogłosił Rzym stolicą zjednoczonych Włoch. Dotychczasowy całkowity władca Rzymu papież Pius IX nie uznał zajęcia jego państwa przez wojska włoskie i ogłosił się „więźniem Włoch”.
![](https://i.ytimg.com/vi/UHdOw1PJMP8/maxresdefault.jpg)