20 december 2010, de dag begint met een stil gevoel in mijn buik maar kabbelt voort in een rustige kerstvakantie ochtend met relaxed ontbijt, koffie en de krant. Bij een rustige, ontspannen moeder hoort een beweeglijke baby maar die is er vandaag niet. Uren van stilte kruipen voort. Tijdens het uitzoeken van een stapeltje babykleding bekruipt me de nare gedachte dat hij deze lieve, kleine kleertjes nooit zal gaan dragen. Ik voel me alleen, in een niemandsland van angst en hoop.
Kan ik de verloskundige bellen? Ik verlies geen bloed of vruchtwater, heb geen weeën, mag dat dan wel? Op de valreep om 16.30 uur toch maar het noodnummer gebeld. Ik mag langskomen, dan kan ze me even geruststellen, zegt ze.
In de wachtkamer heb ik er opeens, tegen beter weten in alle vertrouwen in: Straks hoor ik gewoon z’n hartje en komen we met de schrik vrij. Maar er kwam geen hartje en alles werd zwart. De verloskundige verwijst mij naar het AMC. Daar kunnen ze een echo maken. Ik murmel dat zij toch ook een echo kan maken en ze vraagt haar collega, die mij beter kent, dat te gaan doen.
Zij zegt mij meteen: “Dit is z’n hartje en het klopt niet meer” en zet mij daarmee neer in de keiharde werkelijkheid. Een werkelijkheid van dood, begraven, mandjes, kistjes, muziek, een aankomende bevalling, van nooit meer een baby, geen broertje voor onze twee kinderen, geen kraamfeest, geen gastouder, geen borstvoeding. Een werkelijkheid van kerst vieren met een dood kind en van het leven wordt nooit meer zoals het was.

Naar huis bellen met dit slechte nieuws, terugrijden door de sneeuw met de verloskundige achter mij aan, het de kinderen uitleggen, ouders en vrienden bellen: “Ik heb slecht nieuws, de baby is dood.” Dat was alles wat ik kon uitbrengen, verslagen en in shock.


24 december 2010. Vandaag ga ik voor de derde keer moeder worden. Mijn eerste twee bevallingen gingen me redelijk goed af en ik zag zo uit naar deze bevalling maar nu ben ik banger dan ik ooit geweest ben. Vandaag ga ik een dood kind op de wereld zetten. Dat is toch niet mogelijk. Maar ik heb geen keus en 's morgens vroeg vertrekken we naar het AMC. Al snel na de eerste medicatie die de bevalling op gang moeten brengen, krijg ik weeën en drie uur later, wordt in oorverdovende stilte onze zoon Roman geboren. Als hij op mijn borst wordt gelegd, huil ik zoals ik nog nooit heb gehuild en hopelijk nooit meer zal huilen. Het is een niet te stoppen oerhuil die vanuit mijn tenen omhoog komt. Maar al snel ben ik benieuwd naar hoe ons kind eruit ziet en vraag de verpleegkundige om het bed omhoog te zetten zodat ik hem goed kan bekijken. En daar, op dat moment, voel ik iets wat ik even niet thuis kan brengen. Door mijn tranen heen, voel ik liefde en trots, nieuwsgierigheid en opluchting. Precies.....alles wat een moeder voelt die net een baby heeft gebaard. En precies die gevoelens van dat moment neem ik tot op de dag van vandaag mee in iedere begeleiding.

свернуть