Günün birinde bir Çiçekle Su karşılaşır ve arkadaş olurlar.
İlk önceleri güzel bir arkadaşlık olarak devam eder birliktelikleri, tabii zaman lâzımdır birbirlerini tanımak için.
Gel zaman, git zaman Çiçek o kadar mutlu olur ki, mutluluktan içi içine sığmaz artık ve anlar ki, Su'ya âşık olmuştur.
İlk kez aşık olan Çiçek, etrafa enfes kokular saçar, "Sırf senin hatırın için ey Su" diye... Öyle zaman gelir ki, artık Su da içinde Çiçek'e karşı bir şeyler hissetmeye başlar. Zanneder ki, Çiçek'e âşıktır ama Su da ilk defa âşık oluyordur.
Günler ve aylar birbirini kovalar ve Çiçek acaba "Su beni seviyor mu?" diye düşünmeye başlar. Çünkü Su, pek ilgilenmez, o konularla...
Oysa Çiçek, alışkın değildir böyle bir sevgiye ve dayanamaz. Su'ya "Seni seviyorum" der.
Su, "Ben de seni seviyorum" diye cevap verir. Aradan zaman geçer ve Çiçek yine "Seni seviyorum" der. Su, da "Ben de" der.
Çiçek, sabırlıdır. Bekler, bekler, bekler...
Artık öyle bir duruma gelir ki, koku saçamaz olur etrafa ve bir daha "Seni seviyorum." der.
Su da "Kaç defa söyledim ya.. Ben de seni seviyorum." der.
Gün gelir çiçek yataklara düşer. Hastalanmış, rengi solmuş, sararmıştır. Yataklardadır artık Çiçek. Su da başında bekler Çiçek'in, yardımcı olmak için sevdiğine... Çiçek ölümcül halde son kez zorlukla başını döndürerek "Seni ben, gerçekten seviyorum" der.
Çok hüzünlenir Su.. Son çare olarak bir doktor çağırır.
Doktor gelir ve "Hastanın durumu ümitsiz artık elimizden bir şey gelmez " der.
Su, merak eder, sevgilisinin ölümüne sebep olan hastalığı ve sorar doktora.
Doktor, şöyle bir bakar ve der ki:
"Çiçeğin bir hastalığı yok dostum... Bu çiçek sadece susuz kalmış, ölümü ondan.."
Anlamıştır artık Su, sevgiliye sadece "Seniseviyorum" demenin yetmediğini..
Öğrenmiştir ki, en olmayacak şey, en olmayacak zamanda, en olmayacak yerde, yani her zaman, her yerde olabilir
