Dindirərik,
susar min-min diliylə,
Dünyanın daş səbri kimi səbir yox.
Qəbir çoxdu,
bir uşağın əliylə
Qazılan quş qəbri kimi qəbir yox.

Bircə ovuc qara torpaq
bəsidi,
Quşlar bizdən göz yaşı da istəməz.
Bircə qarış qəbir qazsaq
bəsidi,
Bircə barmaq başdaşı da istəməz.

Nə oxşarmış quşların,
uşaqların ölümü –
Hərəsindən
dünyada bir şey qalar;
Uşaqların doyunca
sürmədiyi bir ömür,
O quşların doyunca
uçmadığı göy qalar.

Atam oğlu, səbəb budu bəlkə də,
uşaqların
tabutu daş kimidi.
Bəlkə elə o tabuta yüklənən
uşaqların
yaşanmamış ömrüdü.

Nə yaxşı ki, tabutu yox quşların,
o tabutun altda necə dözərdik?
Bütün göylər o tabuta yüklənib
bəlkə elə çiynimizi əzərdi.
Bəlkə çatıb dadımıza bu uşaq,
Ölən quşa qəbir qazan bu uşaq
o tabutdan çiynimizi qurtarıb.
Başımızın üstdə duran bu göydən,
Bu günəşdən, bu ulduzdan, bu aydan,
bu buluddan çiynimizi qurtarıb.

Nə yaxşı ki, yaşayırıq beləcə,
hər günahı yuyub pozan tapılır.
Nə yaxşı ki, bu dünyada balaca
sərçəyə də qəbir qazan tapılır.

...Bəlkə mənim qəbrimi də qazan var,
gündüz qazır,
gecə qazır
qəbrimi.
Dimdikləyə-dimdikləyə torpağı,
bir balaca sərçə qazır qəbrimi.

Axı, hələ mən nə ömür sürmüşəm,
ölüm yəqin hələ məndən gen gəzir.
O sərçəni bəlkə yüz yol görmüşəm,
demişəm ki,
yazıq sərçə dən gəzir.

O sərçənin yemi bəlkə mənəm, mən,
O sərçənin dimdiyində dənəm mən,
dənləyir, dənləyir məni o sərçə.
Günlərimi, illərimi dənləyir,
Qara-qara tellərimi dənləyir,
dənləyir, dənləyir məni o sərçə.
O sərçənin dimdiyindən yayınıb
gizlənməyə heç yanda yer tapmıram.
O dimdiyin qabağında dayanıb
tablamağa canımda hey tapmıram.

Dimdikləyir, dimdikləyir o sərçə,
bu canımdan
neçə canlar ayrılır.
Məndən qopub
sütül-sütül, körpəcə
təzə dənlər ayrılır.

Dimdikləyir, dimdikləyir o sərçə,
ağrı qopur canımdan.
Janımdakı ağrılardan cücərib
qızım qopur,
oğlum qopur canımdan.

Atam oğlu, bəs mən necə, mən necə,
bəs mən kiməm,
bəs mən hardan qopmuşam?!
Bəlkə elə
atamı da dimdikləyib o sərçə,
Mən atamın canındakı
ağrılardan qopmuşam.

Bəlkə elə nə doğma var, nə yad var,
bu dünyada
hamımız bir bədənik.
Bəlkə elə biz adamlar, adamlar,
nəsil-nəsil dimdiklənən bir dənik.
Nə olsun ki,
ovuc-ovuc dən səpilib hər yerə,
Nə olsun ki,
başdan-başa
həyət-baca sərçədi.
Bəlkə elə bircə dəndi
bu dünyanın əvvəli,
Bəlkə «Allah» deyilən şey
elə bircə sərçədi.

Bəlkə elə
min illərdi beləcə
o sərçənin dimdiyindən
qopub-qopub gəlirik.
Min illərdi beləcə
dimdiklənən bircə dəndən
qopub-qopub gəlirik.
Ağrılardan, acılardan
keçib-keçib gəlirik.
Gündüzlərdən, gecələrdən
keçib-keçib gəlirik.

Qabaqda da, hələ bu cür
min-min ağrı-acı var,
min-min gündüz-gecə var.
Bir ölümsüz DƏN var bu yer üzündə,
bir ölümsüz SƏRÇƏ var...

свернуть