Ο Παπαθεοδώρου που ήταν μαθητής του Πικιώνη, την εποχή που τον προσέγγισαν δούλευε στο Υπουργείο Πολιτισμού πλάι στον αείμνηστο Σπύρο Μαρινάτο, θέση αξιοζήλευτη την εποχή εκείνη. Για να δουλέψει στη δημιουργία της Αγίας Φωτεινής παραιτήθηκε από τη θέση στο υπουργείο και αφοσιώθηκε σε αυτή ολοκληρωτικά, θωρώντας την έργο ζωής.



«Είτε καλοκαίρι ήταν, είτε χειμώνας, είτε πρωί, είτε λιόγερμα, μέσα στα απομεινάρια των μπαζών, των μπαζών από ξακρίδια μαρμάρων λατομείου και παλιών υλικών κατεδαφισμένων οικοδομών ή μέσα σε κομμάτια συμπαγών κεραμιδιών αλλά και πέτρινων αγκωναριών, τον έβλεπες όταν περνούσε, με τα πόδια ή το ποδήλατο, "το φάντασμα της Αρχ. Μαντινείας", έναν ανθρωπάκο να κινείται μέσα στα χίλια-δυο φερτά υλικά ως "χαμένος", να σηκώνει πέτρες, να μετράει, να ανασκαλεύει, πότε μόνος και πότε μ' ένα-δυο "ανειδίκευτα" περί την Αρχιτεκτονική παιδαρέλια, ο ίδιος με το καλέμι να χτυπάει και να δίνει μορφή και ψυχή στ' άψυχα κομμάτια –τα κομμάτια για πέταμα– του μάρμαρου ή της μαντινειακής πέτρας. Επρόκειτο για έναν "παράξενο" άνθρωπο που βολόδερνε πότε μέσα στα γήινα φερτά μπάζα και πότε μονήρης στους δρόμους της Τριπολιτσάς. Τον έβλεπες κι έλεγες "τι θέλει αυτός, εδώ, και τι κάνει ανάμεσα στα μπάζα;". Κι όμως, το "ακαταλαβίστικο" για πολλούς σιγά-σιγά έπαιρνε όγκο και σχήμα, οπότε και οι πολύ δύσκολοι αναρωτιούνταν "ρε μπας και δεν είναι έτσι τα πράγματα και πως κάτι το μεγαλειώδες εδώ ανεγείρεται;". Μέχρι που το όλο δημιούργημα τελείωσε, επιτέλους, οπότε "χαράς ευαγγέλια" στον Αρχιτέκτονα-Ζωγράφο-Αγιογράφο άνθρωπο της κουλτούρας και φιλοσοφημένο Κώστα Παπαθεοδώρου, "χαράς ευαγγέλια" σε όλους εμάς, "χαράς ευαγγέλια" σε όλους τους φιλότεχνους Έλληνες που απ' όλα τα σημεία της Ελλάδας έρχονταν κι έρχονται προς επίσκεψη και θαυμασμό αν και ακόμα αυτό το έργο δεν έχει προβληθεί, ή αυτό το λίγο που έχει, μάλλον από σύμπτωση». Πηγή: www.lifo.gr

свернуть